– laatste actualisering: 16 juli 2023.
In september 1972 ontdekte ik mijn liefde voor de bergen. De KALO in Tilburg bood ‘keuzekampen’: zeilkamp in Friesland, paardrijkamp ergens in Brabant, huttentocht in Garmisch-Partenkirchen. Later ook een kletterkamp.
Ik koos elk jaar voor de bergen en van die keuze heb ik al mijn hele leven plezier.
Met Pia heb ik eindeloos veel huttentochten in Oostenrijk gemaakt. Zodra ze daar de leeftijd voor hadden gingen Thomas (toen 6) en Simon (nog net geen 5) mee de bergen in. Hun eerste huttentocht was in het Nationaal Park Les Ecrins, met de Glacier Blanc en de Glacier Noir.
Elke volgende zomervakantie maakten we een huttentocht van iets meer dan een week in de Alpen: Stubaital, Lechtal, Ötztal, Pitztal.
In de zomervakantie van 1999 maakten wij een huttentocht in het Zillertal. Tijdens die week zei Pia dat ze last had van haar ingewanden. In het ziekenhuis bleek: foute boel. Ze wilden haar daar houden voor nader onderzoek. Wij wilden direct naar huis. En dat deden we, na een verklaring te hebben getekend ‘op eigen verantwoordelijkheid’.
In het MCA werd bevestigd: foute boel. Diagnose: naar de lever uitgezaaide dikkedarmkanker.
Een korte maar heftige lijdensweg volgde. En op zondag 25 juni 2000, ’s middags om twee uur, is Pia in mijn armen overleden.
Onze liefde voor de bergen is gebleven. We maakten elke zomer een huttentocht, een aantal keren samen met het gezin Varga.
Dierbare herinneringen.
Met Marijke wilde ik die traditie van een jaarlijkse huttentocht graag voortzetten. En Marijke wilde ook graag zo’n nieuwe activiteit ondernemen. In september 2014 begonnen we aan de Berliner Höhenweg. Marijke ging probleemloos over de eerste Scharten.
Maar… het ging mis. Marijke bleek een zodanige hoogtevrees te hebben, dat ze op een gegeven moment niet meer voor én niet meer achteruit durfde. Dus… einde oefening. Geen huttentochten meer, althans niet van het niveau Berliner Höhenweg.
Er bleken meer dan genoeg alternatieven te zijn.
– Hoge Venen driedaagse;
– Madagaskar, bergtocht;
– La Palma, Ruta de los Volcanes;
– Drenthepad, 5 edities;
– Gran Canaria, meerdaagse.
De meeste bergtrektochten heb ik gemaakt met de BergBokken:
– Evert Barendrecht, – Jak den Exter, – Bram Varga, – Henk ter Haar, – Jan Gijlers en – Ludo Grégoire.
Die jaarlijkse traditie, de BergWeek, startte in 1986 en stopte (voorlopig) in 2019, vanwege Corona.
Medioling Treve maakte een voortreffelijk overzicht.
Op de websitepagina ‘Jaarbeelden‘ vind je een aantal fotoverslagen van deze prachtige tochten.
In 2023 gaan we weer op pad, in gewijzigde samenstelling: Evert, Jan, Walter Zuidhoek, Ludo. In oktober staan de Azoren op ons bergmenu.
Met de BergBokken zijn talloze anekdotes verbonden.
Ik maak een beginnetje en hoop dat de BergBokken aan gaan vullen.
– Aan het einde van onze BergWeek in de Ötztaler Alpen gingen we eten in zo’n typisch Oostenrijkse Gaststube: beetje donker, massief houten meubilair, koeienbellen aan het plafond, schuifluik naar de keuken, grote potten bier op tafel. In een donker hoekje zat een oude man wat te dommelen. We waren de enige zes gasten. De potten bier raakten gauw leeg, maar vanuit de keuken kwam almaar niemand om onze bestelling op te nemen. En we wilden langzamerhand ook wel wat eten. Op de wand boven onze tafel bevond zich een ronde drukknop, een soort deurbel met op een geëmailleerd plaatje Küche. Ah, logisch. Wij drukten op de bel, maar hoorden niets. Wel stond de oude man – welhaast krakend – op en ging via de deur naast het keukenluik naar achteren. Spoorslags arriveerde de bediening.
En zo ging het bij de opvolgende bestellingen ook: het belletje was verbonden met de oude man. Hilarisch.
Het moet gezegd: bergtrektochten zijn geweldig maar ‘gewoon’ meerdaags wandelen is ook fantastisch.
– Zo heb ik ontelbaar vaak de 3-daagse Hoge Venentocht gelopen, in alle weersomstandigheden, in splendid solitude, met allerlei – altijd leuke – vrienden en vriendinnen. Vooral met Mathieu.
De beste herinneringen heb ik aan de drie tochten op sneeuwschoenen dwars over het bevroren veen.
Ik kan de route ‘met ogen dicht’ lopen. Mijn as mag er uitgestrooid worden…
– We liepen jarenlang een driedaags PinksterPieterPad met het gezin Zuidhoek en het gezin Geelen.
– Met Marlies liep ik in 2008 het Lingepad.
– In de jaren 2019, 2021 en 2022 liepen Marijke en ik in 5 edities het Drentepad (1), (2 en 3). AanraderKwadraat.
– In november 2022 liepen we ook nog de Krijtlandroute. Prachtig, om te herhalen.
– Begin juli 2023 waren we terug in Limburg. Voor de Dutch Mountain Trail. Top! Het is een werkelijk heerlijke lange-afstands-wandeling (100 kilometer) over de mooiste paden van het Zuid-Limburgse landschap. Het grootste deel van de route is half- of onverhard, voert je door de prachtigste bossen en langs weidse landerijen met onveranderlijk schitterende uitzichten. In zes wandeldagen kom je op de top van de zeven hoogste heuvels (Seven Summits) én op de top van de Vaalserberg, het hoogste punt van Nederland. De route laat goed zien en beleven ‘wie sjoen us Limburg is’.
Walking… way of life.