In ‘De pandemie als politieke resetknop’ stellen politieke partijen van links tot rechts: ‘dit moeten verkiezingen worden van het grote perspectief, niet dat gerommel op de vierkante centimeter’. Die grote visies worden momenteel opgeschreven in zo’n vijftien partijprogramma’s. Dat is juist het probleem: nog nooit was de versnippering zo groot. De versnippering leidt niet tot grote visies die het verschil gaan maken.
Met name ‘links’ moet zich de crisis aantrekken. Die heeft immers zichtbaar gemaakt welke mensen we niet kunnen missen: de medewerkers in de zorg, in het onderwijs, in de levensmiddelenketen, in de veiligheid, in de afvalverwerking; de doelgroepen van ‘links’. Dat zijn niet de effectenhandelaren, de vermogensbeheerders, de lobbyisten. De kloof tussen zij die het krijgen maar het niet verdienen en zij die het verdienen maar het niet krijgen is gegroeid. Vermogen brengt meer op dan arbeid. Die waarheden moeten Lodewijk Asscher en Jesse Klaver de ogen openen om te fuseren. Eenheid is noodzakelijk. Vóór corona zagen we Klaver en Asscher met elkaar flirten; die vriendschapsverklaring levert nul formatievoorrang op. Terwijl de samenleving snakt naar verandering. Laat links niet langer aan de zijlijn staan, maar verschil maken door te regeren. In het belang van de mensen die onvervangbaar werk doen. Werk waarvoor geapplaudisseerd wordt uit alle ramen. Asscher en Klaver, spring over jullie eigen schaduw heen.
Ludo Grégoire, Leiden