Gouden Grepen en Misgrepen

 

– laatste bewerking op deze pagina:
1 februari 2025

Net als iedereen heb ik keuzes gemaakt in mijn leven.
Veel keuzes bleken Gouden Grepen; ze voegden veel toe aan mijn leven.
Enkele keren ‘greep ik mis’; dat had ik anders moeten doen.
Aan beide keuze-aspecten denk ik – met enige regelmaat – terug.

De Gouden Grepen en de Misgrepen die hieronder in blauw zijn geschreven werden gebruikt in de 2024-editie van Intervisie ’88:
“Iedereen maakt keuzes in zijn leven. Veel keuzes blijken Gouden Grepen te zijn; ze voegden veel toe aan je leven. Iedereen maakt fouten; dat had je anders moeten of willen doen: Misgrepen. 
Opdracht: vertel ons over (minimaal één, maximaal twee) Gouden Grepen en over (minimaal één, maximaal drie) Misgrepen. Wat leerde jou dat alles? Hoe geef je die wijsheid door?”

Gouden Grepen

– In de zomers van 1968 en 1969 leerde oom Léon mij autorijden. Ik was pas 16/17 maar in België keken ze niet zo nauw. Na de zomer van 1969 nam ik autorijles. Ik had 160 gulden gespaard, goed voor acht autorijlessen van 11,50 per stuk + 65 gulden examengeld. Ma: ‘Je moet het dan wel in een keer halen, want ik heb het geld niet voor extra lessen en een herexamen.’
Gehaald… 😊

– In 1971 ging ik naar de Sportacademie in Tilburg. Machtig mooie tijd. Vriendschappen voor het leven.

– In het eerste jaar van de Sportacademie meldde ik mij aan bij ’SteTyCor’ (steno-typen-correspondentie) in Tilburg, voor een 10-vingers-blind typecursus. Een half jaar lang elke dinsdagavond in een tot klaslokaaltje omgevormde zolder tussen de mavo-meiden. Ik heb het diploma nog ergens: 150 aanslagen per minuut, op een Olympia-typemachine. Ik heb nog vrijwel dagelijks plezier van de daar opgedane vaardigheid.

– In 1974 koos ik voor Pia. Een grote, mooie liefde. Intensief geleefd. En twee prachtige zonen.

– Op basis van mijn affiniteit met de vakken Anatomie en Fysiologie op de Sportacademie koos ik voor de studie Functionele Anatomie aan de Faculteit Bewegingswetenschappen (VU, Amsterdam). Die heeft mij tot op de dag van vandaag heel veel gebracht.

– Van medio 1978 tot en met medio 1980: onderweg in Azië en Oceanië. Onuitwisbare indrukken en ervaringen; om een heel leven mee vooruit te kunnen.

Anekdote: Voor onze verkenning van Australië hadden Pia en ik het plan opgevat om dat per motorfiets te gaan doen. En dus moesten we ons motorrijbewijs halen. Bij het gemeentehuis van Manly, een voorstadje van Sydney, kregen we ’s maandags alle informatie. Voor het leren van de theorie diende een oefenboekje; voor het doen van de rijproef moesten we een motor huren. Examen op woensdagmiddag. Zo gezegd, zo gedaan. We leerden alle theorie en we oefenden de 25 voorbeeldvragen achterin het boekje. We huurden voor drie dagen een 75cc motorfiets – eigenlijk een soort brommer met voetversnelling – en we oefenden onze rijvaardigheid op de paden van de camping.
Op de dag van het examen zei Pia: ‘Jij eerst.’
Ik naar het loket. De examinator sloeg het theorieboekje open bij wat wij dachten dat oefenvragen waren. Hij las de vragen van 1 t/m 25 een voor een voor en ik beantwoordde ze. Allemaal goed.
Pia naar het loket. Ook alles goed.
Toen naar buiten voor de praktijkproef.
Pia zei: ‘Jij eerst.’
Ik startte de motor en wachtte tot de examinator achterop zou stappen.
Maar die zei: ‘Je rijdt hier de straat uit, slaat rechtsaf, rijdt door tot het plantsoen, daar rechtsaf, dan bij het verkeerslicht weer rechts, tot deze straat en dan zie ik je zo meteen hier voor het gebouw verschijnen.’

Tien tellen later was ik uit zijn zicht verdwenen en tien minuten later stopte ik netjes voor het gemeentekantoor.
‘You passed! Congratulations.’
Pia idem dito.
Aan het eind van de middag werden onze kakelverse motorrijbewijzen probleemloos bijgeschreven op onze International Drivers Licence. Leges: 10 dollar per stuk. Het huren van de motor had zo’n 50 dollar gekost…

Uiteindelijk hebben we in Australië per Holden Stationcar gereisd. Maar terug in Nederland werd ons motorrijbewijs simpelweg overgeheveld naar het Nederlandse Rijbewijs.

Pas jaren later (van 2011 t/m 2020) had ik veel plezier van deze Gouden Greep, toen ik – op aangeven van Simon – besloot om een Honda Transalp te gaan rijden. 

Thomas – Ludo – Simon:   AfricaTwin – Transalp – AfricaTwin

– Medio jaren tachtig werd ik lid van Vrienden op de Fiets. Die stichting maakt een netwerk van Logeeradressen toegankelijk. Tijdens hun meerdaagse fiets- of wandeltocht kunnen sportievelingen gastvrij overnachten. De stichting heeft geen winstoogmerk. De keren dat we via Vrienden op de Fiets overnachtten, is ontelbaar. Vrienden op de Fiets is voor Nederland even iconisch als molens, kaas, polders, tulpen.

– In 1985 begon ik met hardlopen. Eindeloos veel trainingskilometers. Tientallen halve marathons en negen marathons. In 1987: Marathon van Amsterdam: 2u 59min 28sec.

– In 1986 solliciteerde ik met succes naar de baan van directeur voor het District Holland Noord van de Landelijke Huisartsen Vereniging. Tien gouden jaren.

– In 1987 nodigde de Uitgeverij Spruyt, van Mantgem en De Does (SMD) mij uit om een leerboek Anatomie/Fysiologie voor de verpleegkunde-opleidingen te schrijven. Inmiddels is de 5e druk voor het HBO-niveau bij Uitgeverij ThiemeMeulenhoff verschenen; in taal 145.000+ exemplaren verkocht. Een goudgerand inhoudelijk en financieel succesverhaal. Nog steeds, en ook voor het MBO-niveau in de succesformule met Agnes van Straaten-Huijgen (co-auteur) en Rogier Trompert (illustrator).

Heel bijzonder vond ik het om in mei 2011 – betrekkelijk toevallig – te ontdekken dat het boek in de wandelgangen van ThiemeMeulenhoff ‘De Grégoire’ genoemd werd. Én dat de boardroom van ThiemeMeulenhoff naar mij vernoemd was, inclusief aanduiding op de glazen toegangsdeur.

Deur Boardroom ThiemeMeulenhoff

– In 1988 startte ik via de KNMG met Intervisie ’88, bestuurstraining en persoonlijke vorming. Nog steeds komen we eenmaal per jaar bij elkaar.

– In 1989 kochten we een nieuwbouwhuis in Alkmaar: Stratenmakerhof 13. Een geweldig goede keus.

Anekdote: Wethouder Piet IJssels (PvdA) was bevriend met de eigenaar van Vos Bouwmaatschappij, de ontwikkelaar van het betreffende nieuwbouwproject (33 vrije sector woningen).
Kennelijk had Piet een streepje voor wat betreft de keuzevoorkeur én voorrang bij de oplevering want alleen hij woonde er al – geheel ingericht tot en met de tuin toe – toen de huizen van alle andere kopers in april 1989 werden opgeleverd. Hij had nummer 15, wij nummer 13. Overburen.
In de zomer van 1989 bekende hij mij, zittend in onze tuin aan een glas witte wijn: ‘Ludo, ik had jouw huis moeten kiezen; jij hebt de loop van de zon beter ingeschat.’
Ik riposteerde: ‘God straft onmiddellijk, zeker bij integriteitskwesties.’
Piet perste er een grimlachje uit…

– In 1999 kochten we in de uitverkoop bij Kompas een 2-persoons Wilderness-vlakwaterkajak. Helaas nooit met Pia kunnen kajakken. Maar wel kajaktrektochten met Erna (4), met Mathieu (9) en met Marijke (1).

– In 1993 besloot ik via de Kring van Utrechtse Repetitoren de studie Nederlands Recht te gaan doen, een ‘oude’ droom. In 1998 behaalde ik het diploma Jurist Staats- en Bestuursrecht. Ook die studie brengt mij tot op de dag van vandaag heel veel.

– In 2000 werd ik algemeen directeur van Wilgaerden. Tot en met eind 2013: 12½ gouden jaren in een parttime (60%) baan. Een prachtig jubileumfeest en dito afscheid.

– In 2002 (of was het 2003?) werd mijn Volvo T5 van de oprit gestolen. Op een klaarlichte zondag. Een insluiper had de sleutels simpelweg van het nachtkastje op mijn slaapkamer gepakt. Simon, op zijn slaapkamer, meende mij te horen; ik, op zolder met de was in de weer, meende Simon op de eerste verdieping te horen.
Uiteraard aangifte gedaan; ik mocht tijdelijk de ‘reserve-auto’ van Kees en Agnes lenen.
Toen ik op de volgende dinsdag uit werk thuis kwam, meldde Thomas mij: ‘Er was een man aan de deur, raar baseballpetje. Hij had informatie over de diefstal van de Volvo; ik heb gezegd dat hij na zes uur maar terug moest komen, dan was je thuis.’
Ik voelde direct: ‘Niet pluis.’
Lang verhaal kort: ik heb de dief eigenhandig overmeesterd met mijn nog sluimerende judo-vaardigheden. Mijn specialiteiten: armklem gevolgd door vingerklem, werkten nog voortreffelijk. En een half uur later zat de dief vast en had ik mijn auto – licht beschadigd – weer terug.
De wachtcommandant voegde mij bij het procesverbaal toe: ‘Mijnheer Grégoire, u bent de held van het bureau. Maar wilt u dit nooit weer doen! Als de dief bij de overmeestering met zijn hoofd fataal op de gemetselde bloembak terecht was gekomen in plaats van op de grond, had u nu vastgezeten.’
Bij de rechtbankzitting een paar maanden later, bleek dat ik een veelpleger gepakt had.

– in 2005 stapte ik – zeer automatiseringsminded – over naar Apple. Eerst een iPhone4, daarna iPad, daarna MacBook. Alles gesynchroniseerd. Inmiddels iPhone12 en eind 2022 een AppleWatch. Geweldig allemaal.
Vermeldenswaard is zeker ook mijn iMembership, dat gaf toegang tot het weergaloze scholingsprogramma voor Applesoftware. Tussen medio 2019 en medio 2022 kreeg ik zo’n 60 keer privéles-op-maat. Buitengewoon leerzaam en spotgoedkoop.

– In 2009 ging ik bij InBalans op schaatsles. In 2010, 2011 en 2012 schaatsweken in Orsa/Mora (Zweden) met InBalans. In 2017 en 2018 schaatste ik de Alternatieve Elfstedentocht op de Weißensee (Oostenrijk).

Op de Weißensee 24 januari 2017
Overzicht van mijn Alternatieve Elfstedentocht 2017

– Eind 2013 ‘vond’ ik mijn grote liefde Marijke. Geluk, via fietsvriend Herm. Vanaf 2018 wonen we samen in de Huishoudschool aan de Groenhazengracht in Leiden.

– In het voorjaar van 2014 meldde ik mij – op advies van Floortje van Geet – aan bij Proyecto Español, een superintensieve methode om Spaans te leren. Voortbordurend op de beginnerscursus die Pia en ik in 1981 via de VU volgden. Drie weken intern in Alicante. Groot leereffect. Nog een keer drie weken in 2015 in Granada; bonus: prachtstad, zeker vanwege Semana Santa. Ik had veel profijt van mijn Spaans-vaardigheid op onze fietstrektocht door Cuba in 2015.

– In september/oktober 2015 heb ik mijn ogen laten laseren. Een gouden greep: linkeroog voor veraf, rechteroog voor dichtbij. Werkt geweldig. Net als bij de twee verschillende contactlenzen die ik tot die tijd droeg.

– In het voorjaar van 2021 – Coronatijd – maakte Marijke mij wegwijs in het foto-albumprogramma Albelli. Dat zorgde ervoor dat ik een enorme achterstand (zo’n 13 jaar) bij het maken van episodische foto-albums kon inlopen. Het motiveerde mij allereerst om een selectie te maken van de enorme hoeveelheid foto’s in de fotobibliotheek op mijn Mac en die in digitale albums te ordenen.
Daarna plakte ik de foto-achterstand van januari 2008 tot oktober van dat jaar nog op de ouderwetse manier in foto-albums. En ik maakte Jaarbeelden-albums in Albelli van september 2014 tot en met… vandaag. En ik maakte ook de bijschriften bij de grote fotoalbums van onze ‘wereldreis’. Een geweldige herbeleving.


Misgrepen

– Omstreeks 1983 ben ik gestopt met gitaarspelen en heb ik mijn zorgvuldig opgebouwde ‘klapper’ met liedjes en een aantal muziekbundels weggegooid. Stom.

– Rond 1983 ben ik op pianoles gegaan. Na twee jaar – niet onverdienstelijk spel inmiddels – gestopt. Jammer.

– In het najaar van 1989 overwogen om direct naar Berlijn af te reizen. Niet gegaan. Altijd spijt van gehouden.

– In 1993 hadden we uit de nalatenschap van Ma Cleij-Zantema het huisje in Midsland op Terschelling moeten kopen. Toen was de afweging: ‘We hebben een camper.’ ‘Zo’n tweede huis is ook veel werk.’ Ik heb vaak gedacht: ‘Dat hadden we anders moeten beslissen.’

– In 1996 werd mij gevraagd om toe te treden tot de directie van het Waterlandziekenhuis. Portefeuille patiëntenzorg. Drie voor mijn bestuursvaardigheden noodzakelijke maar loodzware jaren. Wel verantwoordelijkheid maar onvoldoende bevoegdheden.

– Ik ben pas na de Elfstedentocht van 1997 lid geworden van de Elfstedenvereniging. Nog nooit de tocht-der-tochten kunnen schaatsen.

– Nooit lid geworden van een amateur toneelvereniging.

– In 2016 alle oude agenda’s (1971 t/m 2005) weggeknikkerd. Zonde.

– In 2016 doorliep ik met succes een procedure bij de Rechtbank om mijn doopnamen geschrapt te krijgen. De Volkskrant wilde mijn samenvattend artikel hierover wél op de VK-website plaatsen maar niet in de krant. Ik meende dat de papieren krant een beter medium was en dat ik zo’n podium nog wel zou krijgen.
Beide punten bleken onjuist. Gemiste kans.

– 2018: vergeten tegen Cor te zeggen dat ik zijn sloep wel wilde overnemen. Unieke kans laten lopen om in en om Leiden vaartochten te maken en eventueel trektochten per sloep.

Contact