– laatste bewerking op deze pagina:
17 februari 2025
Gast 5: ingecheckt donderdag 23 maart ’23, 12:26u.
Gérant: Hoe heet je en wie ben je?
Harrie: Mijn vader was de oudste zoon van een gezin met 10 kinderen. Ze woonden in Hapert in de Kempen. Zijn vader was hoofdmeester Harrie Sterke. De oudste zoon was voorbestemd voor het priesterambt. In de eerste maanden op het groot-seminarie kreeg hij de gedachten aan mijn moeder maar niet uit zijn hoofd. Zij was de jongste en mooiste dochter van een ondernemende boer uit hetzelfde dorp. Enfin, ze trouwden in 1950 en in 1951 werd ik geboren. Ze noemden me Harrie, Henricus Arnoldus. Naar mijn beide opa’s, Harrie en Nol. Na mij kwamen nog twee zussen en een broer.
Mijn vader werkte als onderwijzer met akte wis- en natuurkunde op de ambachtsschool in Eindhoven. Mijn moeder was in de avonduren docente naaldvakken. We woonden in een fijne wijk aan de rand van Eindhoven. In mijn jeugdjaren logeerde ik graag op de diverse boerderijen van mijn ooms en tantes. Ik hield erg van dat boerenleven, de ruimte, de vrijheid, de beesten. De eerste 12 jaren van mijn jeugd speelde het katholieke geloof een grote rol. We gingen naar de kerk, ik was misdienaar en zong in het kerkkoor. Vanaf mijn pubertijd werd zeker bij mij maar ook bij mijn ouders het geloof minder dogmatisch. Uiteindelijk heb ik mij uit het kerkregister laten schrijven. Ik ben vanaf toen mijn hele leven allergisch gebleven voor elke vorm van doctrine en wars van groepsdruk. Na de middelbare school en academie voor lichamelijke opvoeding in Den Haag heb ik daarom geweigerd om in militaire dienst te gaan. Het bleek een behalve een principiële ook voor mijn maatschappelijke carrière een gouden keuze. Ik kwam voor de vervangende dienst te werken als gymleraar in een psychiatrische inrichting. Voelde me daar erg thuis en heb er 25 jaar gewerkt. De dochter van mijn baas werd de liefde van mijn leven. Marjan. We kregen twee kinderen, een jongen en een meisje, Wilko en Janne. Ons motto was met het gezin een eigen cultuur te ontwikkelen en dat elk van de vier zich daarin optimaal zou kunnen ontwikkelen. Het was een heerlijke tijd om de kinderen te zien opgroeien en om samen een gezin te zijn. Na 25 jaar psychiatrie werd het tijd voor een carrièreswitch. Ik was inmiddels 50 jaar. De laatste 12,5 jaar van mijn werkzame leven heb ik leiding gegeven aan een huisartsenorganisatie.
Toen de kinderen de deur uit waren kochten we een appartement aan zee. Eenmaal met pensioen kwam er een huisje in Normandië bij.
Gérant: Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
Harrie: In het algemeen word ik gedreven om het mezelf naar de zin te maken en ben het meest gelukkig als de mensen in mijn omgeving dat ook zijn. Ik heb meerdere passies die daarmee te maken hebben: koken, ons leven in Normandië, muziek maken.
Koken: ik ben gediplomeerd kok. Koksdiploma gehaald na het stoppen met werken. Mijn hele leven kook ik al. Aan tafel ontmoeten mensen elkaar. Aan tafel wordt gelachen en gehuild. Gediscussieerd en gezongen. Het is zonde om al die activiteiten niet te laten samengaan met lekker eten. De keuken is voor mij de belangrijkste plek in huis. Marjan en ik houden ervan om mensen te ontvangen en een goede maaltijd voor te zetten. Het ontspant me, leidt me af en het geeft me weer energie.
Ons leven in Normandië: we zijn erin geslaagd om op een mooi plekje een huisje te verbouwen. Het is heerlijk om er te klussen en te tuinieren en mensen te ontvangen. De kinderen, kleinkinderen, familie, vrienden. Iedereen is welkom. Ook is het gelukt om te integreren in de kleine buurtgemeenschap. Ik voel me daar weer een beetje boer.
Muziek maken: ik speel piano en gitaar. Met de kinderen en Marjan hebben we altijd gezongen en muziek gemaakt. Op feesten en partijen stonden we er. Onze zoon is zelfs muzikant en componist geworden. In Nederland speel ik in een popbandje met oud-collega’s en vrienden. In Frankrijk in een Louisiana Cajun Song groepje. Repeteren is altijd veel leuker dan optreden.
Gérant: Welke droom zou je nog graag realiseren?
Harrie: Vroeger droomde ik van een klein boerderij-achtig huisje op het platteland. Een restaurant. Ooit heb ik echt nog eens bij een bank gezeten om te kijken of ik geld kon lenen voor de aanschaf van een strandtent. Het was toen financieel niet verstandig. Dat zou wel the place to be geworden zijn. Trainer van het Nederlands voetbalelftal leek me ook wel wat. Of de Tour de France winnen. Ik heb nu geen wensdromen meer anders dan dat ik verlang dat ik zo lang mogelijk kan behouden wat ik heb en volhouden wat ik kan.
Gérant: Wat vertrouw je de aanwezigen in het Hotel – de gérant en de eerdere gasten – ’s avonds bij de open haard toe?
Harrie: Dat ik een oude sentimentele man ben. Die om het minste of geringste de tranen in de ogen heeft. Ik zou vertellen wat me allemaal raakt. Bijvoorbeeld de intensiteit van een goed verhaal of de pure emotie van schoonheid, geluk en vrolijkheid. Bijvoorbeeld dat het me ontroert als jonge mensen en oudere mensen samen iets moois presteren waarbij de jeugd waardeert wat de ouderen hebben bereikt en de ouderen nieuwsgierig zijn wat de jeugd toevoegt. Ik geef verderop twee links naar YouTube. Het zijn concerten waarbij oude meesters zijn uitgenodigd door jonge talenten. Ze spelen samen onder leiding van de jongeren. Iedereen geeft zich meer dan optimaal. Tranen!
Gérant: Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
Harrie: Toen ik directeur was van de huisartsenpost hoorde ik regelmatig de naam Ludo vallen. Hij was een aantal jaren ervoor directeur geweest van de Districts Huisartsen Vereniging Holland Noord. Een van mijn voorgangers dus. We hebben een gezamenlijke vriend en die vriend organiseerde een meerdaagse fietstocht naar Normandië. Ludo en ik waren van de partij. Daarna hebben we dat jaarlijks herhaald. De foto van mij op de Mont Ventoux heeft Ludo gemaakt op onze tocht van Besançon naar Arles.
Gérant: Welke vijf sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
Harrie: Eerlijk. Gedreven. Nieuwsgierig, IJdel. Secuur.
Gérant: Welke zin uit Hotel California past het beste bij jou en wat zegt die zin over jou?
Harrie: Then she lit up the candle and she showed me the way. Daaraan vooraf gaat de zin: This could be heaven or this could be hell.
Een van mijn motto’s in het leven is ‘avontuur bestaat nog’. Kom maar op, ik volg die vrouw wel
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Harrie: Ja… dan zit je er je hele leven aan vast. Normaal gesproken gaan mijn nekharen daarvan overeind staan. Dit gaat over iets te hebben meegemaakt waar je je hele leven niet meer vanaf komt. De kick van samen iets voor elkaar krijgen. De smaak van goede wijn. De lust van seks. De roes van winnen. De geur van versgebakken brood. Heaven or hell.
Gérant: De vorige gast stelde jou de navolgende niet alledaagse vraag: ‘Als je terugblikt op je leven tot nu toe, wat is dan de invloed van het toeval geweest op keuzes, beslissingen, partners, studie en carrière? Heb je het toeval kunnen en willen sturen of beïnvloeden?’ Wat is daarop je antwoord?
Harrie: Mooie vraag. Wat is toeval? Iets wat niet was gepland of voorzien? Bij de momenten in mijn leven waarin ik belangrijke beslissingen nam speelde toeval een rol. Maar ik stond wel open voor een verandering. Ik weigerde dienst en er werd me van alles aangeboden als vervangende dienst. Ik koos voor psychomotorische therapie en bleek een schot in de roos. Toeval? 25 jaar later wilde ik een carrièreswitch, oriënteerde me her en der, maar dat mijn buurman, die huisarts is, op mijn vraag: ‘Wat is toch een huisartsenpost en waar zijn jullie mee bezig?’ zei: ‘Ik zorg dat je wordt gebeld voor een sollicitatiegesprek’ is zeker toeval. Ik merk bij mezelf dat ik het toeval toelaat in mijn beslissingen en daar gaat aan vooraf dat ik iets wil veranderen.
Gérant: Welke, niet alledaagse, vraag wil je aan de volgende hotelgast stellen?
Harrie: Bij de open haard zijn al voldoende tranen gevloeid. Ik ga ervan uit dat we allemaal in dezelfde leeftijdscategorie zitten en dat we er allemaal tegenaan lopen dat het in de wereld niet loopt zoals we het graag zouden willen. Daarom de vraag: Heb je iets in je leven gedaan waar je trots op bent en waarover je bij de open haard mag opscheppen?
Gérant: Elke gast – dus ook jij – mag maximaal drie media (foto, video, audio, tekst) en drie hyperlinks achterlaten in het Hotel. De antwoorden op de vragen en de achtergelaten media krijgen verblijf in Hotel California.
Harrie: Om te janken zo mooi! Drie links naar YouTube:
– Maarten van Roozendaal wordt begeleid door een band onder leiding van onze zoon Wilko. Maarten is zijn oom. Ze speelden voor het eerst samen. Het was in het Amsterdamse bos en wij waren erbij: https://youtu.be/OnSPm_6Evn0.
– Dit stuk is uit de honderdste uitzending van podium Witteman. Fuse, de huisband daar, mocht hun helden uitnodigen. Wij waren erbij. De celliste is onze schoondochter. Na één korte repetitie ’s middags presteerden Didier Lockwood en Fuse (vooral Julia) dit: https://youtu.be/fUKcmfPQLZY.
– Randy Newman is een van mijn helden. Hij schreef en zingt dit ongelooflijk mooi liefdesliedje: https://youtu.be/SJ-zxxnTTkQ.
Harrie Sterke: uitgecheckt zondag 23 april ’23, 09:16u.