– laatste actualisering: 29 maart 2023.
De generatie van de babyboom (1946-1956) is ermee opgegroeid: de onvergetelijke evergreen Hotel California van de Eagles.
De betekenissen van en de associaties bij de tekst nemen nog steeds toe. En dat mag bij kunst.
Mijzelf blijven de laatste twee regels fascineren:
You can check-out any time you like
But you can never leave
In deze sectie van mijn website wil ik – virtuele Hoteleigenaar – mensen die ik aardig en interessant vind, uitnodigen om in te checken voor een denkbeeldig verblijf in Hotel California.
Hieronder de informatiefolder van het Hotel.
Welkom !
Alle dertig kamers van Hotel California kijken uit op de ziel.
Bij de incheck ontvangt de gast van de gérant een welkomstattentie namens de eigenaar: biertjes uit de BierBar, een bos bloemen, een flesje wijn; al naar gelang de situatie en de voorkeur. De incheck wordt met een foto bezegeld.
De gérant legt de gast tien vragen voor die uitnodigen tot creatieve bezinning en productie.
- Hoe heet je en wie ben je?
- Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
- Welke droom zou je nog graag realiseren?
- Wat vertrouw je de aanwezigen in het Hotel – de gérant en de eerdere gasten – ’s avonds bij de open haard toe?
- Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
- Welke vijf sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
- Welke zin uit ‘Hotel California’ past het beste bij jou en wat zegt die zin over jou?
- Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
- De laatst uitgecheckte gast (zie hieronder) stelde jou een niet alledaagse vraag; wat is daarop je antwoord?
- Welke, niet alledaagse, vraag wil je aan de volgende hotelgast stellen?
Elke gast mag maximaal drie media (foto, video, audio, tekst) en drie hyperlinks achterlaten in het Hotel. De antwoorden op de vragen en de achtergelaten media krijgen verblijf in Hotel California.
De gast kan daarna uitchecken maar nooit meer echt vertrekken. Diens creatie en daarmee de gast blijven voor altijd in het Hotel.
Dat geeft de mogelijkheid om later nog te sleutelen aan de zielenroerselen. Eerdere gasten kunnen altijd nog vragen stellen aan latere gasten. Zolang het Hotel nog kamers heeft kunnen nieuwe gasten inchecken. Tussen inchecken en het aanleveren van persoonlijke informatie zit precies de hoeveelheid tijd die de betreffende gast nodig heeft.
Uiteindelijk zullen zo’n 30 gasten virtueel in het Hotel verblijven.
Nogmaals: WELKOM !
Gast 7: ingecheckt zondag 26 maart ’23, 16:00u:
Irène Bovy
Irène voegde zich bij de vier gasten aan de incheckbalie; dat gaf nog meer gezelligheid in de lobby van het Hotel.
De gérant voorzag Irène van een invulmail met alle vragen die een inkijkje in de ziel beogen te verschaffen.
En nu rustig iedereen de tijd gunnen.
De welkomstattentie van de gérant komt op een later moment.
Gast 6: ingecheckt vrijdag 24 maart ’23, 10:49u:
Bert Cleij
Bert reageerde met: ‘Een bijzondere uitnodiging. Primaire reactie is om direct te positief te reageren met respons op de gestelde vragen. Maar dat zal wat tijd vergen.‘ De gérant kon Bert gelukkig geruststellen op dit punt: ‘Er is totaal geen haast. Rust is een van de basisingrediënten van Hotel California. Er kunnen meerdere gasten tegelijk in verschillende fasen van incheck en verblijf zijn. Take your time.’
De incheckfoto is voorlopig; in onderling overleg gekozen uit de verzameling portretfoto’s van het Cleij-familieweekend van september ‘’21. De definitieve – gezamenlijke – foto wordt gemaakt tijdens een volgend rendez-vous. Dan ontvangt Bert ook. de welkomstattentie van de gérant.
Gast 5: ingecheckt donderdag 23 maart ’23, 12:26u:
Harrie Sterke
Harrie las de folder van het Hotel en was meteen heel enthousiast: ‘Ja hoor, ik doe mee. Leuk idee!’
De incheckfoto is in onderling overleg gekozen: gezamenlijk op de Mont Ventoux. De welkomstattentie houdt Harrie van de gérant tegoed. Tijdens een volgend rendez-vous.
Gast 4: ingecheckt maandag 20 maart ’23, 15:50u:
Marjanne van Noorden
Marjanne las de folder van het Hotel en besloot – na enige aarzeling (Spannend!?) – om als vierde genode gast in te checken. Als welkomstattentie koos Marjanne voor El Árbol, een witte Chardonnay.
Gast 3: ingecheckt zondag 5 maart ’23, 13:55u:
Willem Mensink
Willem las de folder van het Hotel en besloot – na de nodige energie verzameld te hebben – om als derde genode gast in te checken.
De Hoteleigenaar zal Willem bij de volgende ontmoeting (in juli?) een fles wijn uit zijn persoonlijke voorraad overhandigen.
Gérant: Hoe heet je en wie ben je?
Willem: Ik ben Wilhelm Frederik Adriaan Mensink, geboren op 13 maart 1946 in Leeuwarden. Ik ben vernoemd naar mijn opa, die ik maar een keer heb ontmoet, toen ik 5 jaar was. Een jaar later overleed hij.
Leeuwarden was in de jaren vijftig, begin zestig een ingeslapen provinciestad die drie keer ontdooide, namelijk bij de Elfstedentochten van ‘54, ‘56 en ‘63. Die laatste tocht – gewonnen door Reinier Paping – vierde onlangs zijn 60steverjaardag, met veel media-aandacht en sterke verhalen.
Ik kom uit een Rooms Katholiek nest, was misdienaar en koorknaap met als hoogtepunt het meezingen van de Matthäus-Passion in het jongenskoor in Leeuwarden en Bolsward. Sinds mijn pensioen zing ik weer in een kerkkoor.
De gezinsvakanties werden altijd aan zee gevierd, we gingen vaak naar Ameland en Terschelling, af en toe naar Bergen en Noordwijk.
Gérant: Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
Willem: Allereerst sport, actief en passief. Ik speelde voetbal op Frisia, een van de oudste clubs in Nederland, ook wel ‘kakschoen’ genoemd, omdat de club ook een cricketafdeling had. Ik tenniste niet onverdienstelijk en was op mijn 16de kampioen van Leeuwarden.
Twee zomers trok ik langs jeugdtoernooien in het land en merkte dat elders veel betere jeugdtennissers waren. Ik was dan altijd ingekwartierd bij gastgezinnen, veelal met een leeftijdgenoot; daar heb ik goede herinneringen aan. Omdat ik al snel uit het toernooi lag, had ik veel tijd om Noordwijk, Groningen en Zeist te ontdekken.
Op de HBS zat ik in het volleybal- en het basketbalteam, ik speelde tenniscompetitie en voetbalde een keer per week.
Ik volgde alles wat met sport te maken had, eerst op radio, vooral de Tour de France en later op teevee. Die hadden we al in 1957 en mijn vriendjes kwamen altijd kijken als er sport was op de teevee, soms voetbal en in 1960 veel uitzendingen van de Olympische Spelen in Rome.
Later werd reizen mijn passie. Toen ik 12 jaar was ben ik met drie vrienden langs jeugdherbergen gaan fietsen, het hele land door. Hoogtepunten: de Cauberg op in Limburg en de Afsluitdijk met windkracht 5 uit het noorden, gefietst op een degelijke Fongers fiets met terugtraprem en geen versnellingen.
In mijn studententijd – met toen nog eindeloze vakanties – liftte ik met mijn beste vriend door Europa. In 1965 waren we op weg naar Beirut maar strandden in Istanbul met langdurige darmongemakken.
Na mijn kandidaatsexamen Geneeskunde in 1968 ging ik drie maanden naar Canada en de USA. Ik gaf gehoor aan de lokroep van Scott McKenzie om naar San Francisco te gaan with some flowers in my hair. Ik ging per boot – de SS Rotterdam van de Holland-Amerika Lijn – naar New York. Aan boord zo’n honderd Amerikaanse meisjes die ‘Europa gedaan hadden’. Elke avond feest.
Ik liftte in de VS alleen met een Nederlands vlaggetje en had gedenkwaardige ontmoetingen en hoefde zelden een jeugdherberg of hotel te zoeken. In mijn rugzak het boek van Jack Kerouac: On The Road.
Gérant: Welke droom zou je nog graag realiseren?
Willem: Vroeger droomde ik ervan alle zeven moderne wereldwonderen te bezoeken. Momenteel ontbreken aan de verwezenlijking daarvan nog: Petra (Jordanië), de Taj Mahal (Agra in India) en de Chinese muur. Het is niet anders, ik heb in mijn leven al genoeg CO2 uitgestoten en voel toenemend ongemak bij verre reizen.
Gérant: Het is avond, we zitten hier – met een glas goede wijn – bij de open haard. Wat zou je mij willen toevertrouwen?
Willem: Bij de open haard zal het gaan over banale zaken als werk, kinderen en ongemakken. Na een aantal alcoholische versnaperingen komen dan boeken, films en muziek aan de orde.
Ik ben sinds 1961 een behoorlijke fan van Bob Dylan, heb al zijn platen en CD’s. Ik ben vier keer naar concerten geweest, waaronder Dylan’s eerste concert in het Feyenoordstadion in Rotterdam. Ik liftte in de VS 300 km extra om naar zijn geboorteplaats Hibbing te gaan. Dat ligt bij Duluth in Minnesota. In New York, in The Greenwich Village, dronk ik Budweiser in The Gaslight Inn, de kroeg waar hij als teenager een talentenjacht won.
Gérant: Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
Willem: In 1988 nam ik deel aan de KNMG-kadercursus voor medische bestuurders. Onze groep bestond uit medici van diverse pluimage en Ludo nam deel vanuit zijn functie van LHV-districtsdirecteur. Ik interviewde Ludo en presenteerde hem nadien aan de groep.
Het grootste deel van onze cursusgroep besloot om na de vier cursusweekenden elkaar jaarlijks te blijven ontmoeten en om de intervisietraining voort te zetten met ingehuurde coaches. Geleidelijk werden we meer een vriendengroep die zonder buitenstaanders intervisie gaven en ontvingen. We zijn nu allen ruim gepensioneerd en nog met zes mannen over. In de loop der jaren is focus van de intervisie verschoven van het professionele functioneren naar de persoonlijke ontwikkeling. We ervaren die ‘terugkomdagen’ als erg waardevol.
Gérant: Welke sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
Willem: Aangenaam gezelschap, energiek, origineel, vasthoudend, ondernemend, taalvaardig.
Gérant: Welke zin uit ‘Hotel California’ past het beste bij jou en wat zegt die zin over jou?
Willem: De eerste, bijna net zo goed als de eerste zin van Bob Dylan in: You got a lot of nerve to say you are my friend uit: Positively 4th Street, in het album Highway 61 Revisited uit 1965.
Wat die zin over mij zegt? Bij voordrachten en lezingen is de eerste zin cruciaal om aandacht te krijgen en vast te houden. Daar heb ik in mijn professionele leven veel aandacht aan besteed.
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Willem: Hierbij heb ik geen visionaire gedachten, de andere gasten die virtueel in het Hotel verblijven geven mij vertrouwen dat het prettige personen zijn met wie het aangenaam zal zijn om te blijven vertoeven. Ik ben daarbij niet bang voor jaren zestig groepsverbanden in een wolk van genotsmiddellen en vage praterij. Het Hotel heeft ook geen eigentijdse knarrenhofmentaliteit. Verder laat ik me verrassen.
Gérant: De vorige gast, Marianne, stelt jou de volgende intieme vraag: ‘Waar word jij echt door geraakt?’
Willem: Met het naderen van de onvermijdelijke groeve, word ik steeds sentimenteler. Filmpjes van kleinkinderen, een wereldrecord van een sporter, een mooi einde van een boek of van een film doen zo maar tranen opwellen.
Gérant: Welke – niet alledaagse – vraag wil jij aan de volgende Hotelgast stellen?
Willem: ‘Als je terugblikt op je leven tot nu toe, wat is dan de invloed van het toeval geweest op keuzes, beslissingen, partners, studie en carrière? Heb je het toeval kunnen en willen sturen of beïnvloeden?’
Willem mocht maximaal drie beelden/foto’s achterlaten in het Hotel en maximaal drie hyperlinks.
Foto’s:
Colosseum Rome.
Bezoek filmset The Good, the Bad and the Ugly, Spanje 2022.
Berlijn, vóór Die Wende (1986).
Hyperlinks
Een café als iconisch kunstwerk: The Beanery van Edward Kienholz (Stedelijk Museum Amsterdam).
https://www.youtube.com/watch?v=BUmPUpsVGws.
Positively 4th street Van Bob Dylan. Album: Highway 61 Revisited (1965).
https://www.youtube.com/watch?v=aehwEu8SBSo.
The Good, the Bad and the Ugly. Scene Sad Hill Cemetery.
https://www.youtube.com/watch?v=QpVaoA8RfIk.
Gérant: Dank… je bent uitgecheckt… tot vanavond.
Want: je checkt uit, maar kunt niet vertrekken. Daarom kun je wel blijven sleutelen aan je zielenroerselen.
Willem Mensink: uitgecheckt woensdag 15 maart ’23, 16:58u.
Gast 2: ingecheckt vrijdag 4 november ’22, 21:06u:
Marianne Kleijnen
Marianne las de folder van het Hotel.
Zij besloot om als tweede genode gast in te checken.
De gérant heeft haar verwelkomd met een fles Riesling van de Apostelhoeve (Maastricht).
Marianne: Zeer vereerd om als tweede officiële gast te mogen logeren in dit bijzondere hotel! Dank voor de uitnodiging.
Gérant: Hoe heet je?
Marianne: Ik ben Marianne Kleijnen; mijn volledige namen zijn Anna Maria Hubertina Josephina Catharina.
Gérant: Waarom zoveel namen? Wat betekenen ze voor jou?Marianne: Katholieke traditie. Mijn ouders hechtten daar zeer aan. Ik kreeg de namen Anna en Hubertina van mijn peetouders, Maria en Josephina vanwege de ‘voorliefde’ van mijn ouders voor hen. Catharina vanwege mijn geboortedag, dit was haar naamdag.
Gérant: OK. Maar wie ben je?
Marianne: Ik ben geboren op 25 november 1953 als oudste in een echt katholiek gezin met drie meisjes. Mijn ouders waren al 40+ toen zij elkaar ontmoetten. Mijn moeder zei altijd dat ‘ze de ware Jacob pas laat was tegen gekomen…’. Wij werden liefdevol en behoorlijk beschermd opgevoed. Afkomstig uit Zuid-Limburg, opgegroeid in Eygelshoven een echt mijnwerkersdorp in die tijd met twee particuliere mijnen, de Laura en de Julia. Iedereen werkte voor of bij de mijn. Daar kwam ik er al snel achter dat niet iedereen gelijk was en dezelfde kansen had in de – toen nog kleine – wereld. Een simpel voorbeeld: toegang tot de tennisclub hadden alleen de kinderen van de mijnbeambten, anderen werden geweigerd. Dat betekende voor mij dat ik daar – als dochter van een beambte – dan niet naar toe wilde. Ik heb dus nooit leren tennissen. Op de lagere school werden de kinderen na de 4e klas gesorteerd naar Huishoudschool of OVS voor de jongens. De kinderen van notabelen en beambten konden door naar de MMS, de HBS of het gymnasium.
Gérant: OVS? Waar staat dat voor?
Marianne: Ondergrondse Vakschool, dat was de school ter voorbereiding op ondergronds werken in de mijn); daarbij speelde afkomst een grote rol. Kinderen van mijnwerkers kwamen daar vanzelfsprekend terecht. Vanwege deze gang van zaken begon al voorzichtig mijn ongenoegen; ik probeerde mij tegen dit onrecht te verzetten. Op het gymnasium groeide dit gevoel en dit leidde voor mij tot de studiekeuze Sociologie, toen echt een ‘protestachtige studie’. Ik startte in 1972 in Utrecht en koos als specialisatie “Bouwen en Wonen”. Dit was concreet en praktisch en hiermee dacht ik voor de langere termijn iets te kunnen toevoegen aan de maatschappij. Na een leuke studietijd in een geweldige stad studeerde ik af in 1978. Mijn eerste baan was in de Rotterdamse stadsvernieuwing. Hop met de neus in de boter! Daar was werk aan de winkel: bewoners kwamen in opstand en eisten betere huisvesting. Ik werd vanuit de gemeentelijke dienst Volkshuisvesting (ja dat woord betekende toe nog heel wat!) aan een van de oude wijken gekoppeld. Als intermediair tussen de wijk met haar strijdbare bewoners en de gemeente werd ik geacht plannen te bedenken en tot uitvoering te brengen. Dat betekende onderhandelen, beoordelen, financiering verzorgen en bouwen. Deelnemen aan veel verhitte discussies in de avonduren. Met elkaar trots zijn op wat je bereikte: eerste palen, hoogste punten, sleuteluitreikingen. Wat heb ik daar veel geleerd vooral van de mensen die vanuit hun hart streden voor huisvesting en gerechtigheid. Er werd geknokt om elk kwartje huurverhoging.
Later werkte ik bij een grote woningcorporatie en een projectontwikkelaar in het Rotterdamse, altijd op het gebied van gebiedsontwikkeling met als doel het verbeteren van de wooncondities van mensen. Sinds het begin van deze eeuw ben ik gaan ‘timmeren’ aan de stad waar ik al sinds 1972 woon. Bij de SSH ben ik concepten gaan ontwikkelen welke hebben geleid tot de realisatie van kleine en grote gebieden met woongebouwen voor studenten.
Inmiddels ben ik twee jaar met pensioen. Ik vind het heerlijk: alle tijd voor mezelf, samen met Marcel, mijn vriendje sinds heeeeeel lang en al 44 jaar mijn man, voor mijn kinderen Tanneke en Koen met hun partners en voor mijn vier prachtige kleinzonen, twaalf, negen, vijf en twee jaar oud. Lekker veel sporten, lezen en socializen.
Gérant: Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
Marianne: Mijn passie is reizen. Het ontdekken van nieuwe plekken past ook echt bij mijn sterrenbeeld Boogschutter. Reizen in letterlijke zin door de verre of nabije wereld met de camper sinds dit jaar of per fiets of wandelend; bij elk vervoermiddel hoort een eigen tempo en gedachtegang. Maar ook reizen door middel van lezen. Reizen in boeken, fictie of non-fictie. Reizen met de atlas op de knieën. Reizen door te lezen over wijn (ook een hobby van me: wijn proeven en wijn drinken). En vooral over dat reizen in al zijn facetten praten met vrienden maar ook, als dat zo uitkomt, met vreemden die wellicht vrienden kunnen worden. En graag vertel ik dan over dat reizen aan mijn kleinzonen, aan ieder op zijn eigen niveau. Soms blijft er iets hangen, dat vind ik mooi!
Gérant: Dus je gelooft in zoiets als de invloed van de stand van de sterren op wie je bent? Hoe dan?
Marianne: Nou niet echt hoor. Het is meer dat het gegeven van reislustig zijn als eerste opkomt bij het bekijken van mijn horoscoop en mij dat wel aanspreekt; een ‘tussen-de-oren dingetje’ zeg maar.
Gérant: Het is avond, we zitten hier – met een glas goede wijn – bij de open haard. Wat zou je mij willen toevertrouwen?
Marianne: Bij de open haard zou ik het over mijn zorgen kunnen hebben. Zorgen om de wereld van nu. Wat kunnen we zelf doen om dingen beter te kunnen maken of te laten verlopen? Maar ook waar zijn de lichtpuntjes? Uiteindelijk zijn die het belangrijkst! Zo kijk ik ook het liefst naar heden, verleden en toekomst. Mijn motto is: always look at the bright side of life!
Gérant: Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
Marianne: Ik ken de Hoteleigenaar via mijn lief. Zij ontmoetten elkaar in 1971 op de Sportacademie in Tilburg. Bij verschillende feestjes praatten en dansten we; we hadden een klik! En die is er nog…
Gérant: Welke sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
Marianne: Veelzijdig, ambitieus, sportief, vasthoudend, globetrotter.
Gérant: Welke zin uit ‘Hotel California’ past het beste bij jou?
Marianne: De zin die mij aanspreekt, omdat die melancholisch is, maar door het dansen toch ook weer licht: Some dance to remember, Some dance to forget…
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Marianne: Dat ik mooie herinneringen kan koesteren aan het verblijf en iets van mezelf daar voor eeuwig achterlaat. Misschien kan een ander er nog wat mee.
Gérant: Welke – niet alledaagse – vraag wil je aan de volgende hotelgast stellen?
Marianne: ‘Waar word jij echt door geraakt?’
Marianne mocht maximaal drie beelden/foto’s achterlaten in het Hotel en maximaal drie hyperlinks.
Ze koos voor een relatie met reizen en vooral samen herinneringen opbouwen.
Foto’s:
Cenotte in Mexico
Zoutvlakte Uyuni in Bolivia
Hyperlinks:
www.singerlaren.nl
www.duic.nl
Gérant: Dank… je bent uitgecheckt… tot vanavond.
Want: je checkt uit, maar kunt niet vertrekken. Daarom kun je wel blijven sleutelen aan je zielenroerselen.
Marianne Kleijnen: uitgecheckt zaterdag 21 januari ‘23, 9:37u.
Maar omdat ze niet vertrokken was, kon ze de twee later gestelde vragen over Hoteleigenaar Ludo (zie hierboven) gemakkelijk beantwoorden, op donderdag 16 maart ’23.
Ze vond zelf: ‘Nu heb ik ‘m verdiend:
Gast 1: ingecheckt woensdag 3 augustus ’22, 16:00u:
Charles Blok
Charles las de bovenstaande folder van het Hotel.
Hij besloot om als eerste genode gast in te checken.
De gérant heeft hem verwelkomd met drie biertjes naar keuze uit de BierBar.
Charles: Allereerst heel hartelijk dank voor de uitnodiging om te verblijven in Hotel California, ook nog eens als eerste gast!
Gérant: Hoe heet je?
Charles: Mijn naam is Charles Nicolaas Gerardus Maria Blok.
Gérant: Waarom zoveel namen? Wat betekenen ze voor jou?
Charles: Die namen zijn overblijfselen van een katholieke achtergrond. Charles (roepnaam), Nicolaas (Nico), de naam van de vader van mijn moeder. Gerardus (Gerard), de naam van de vader van mijn vader. Maria is naar goed katholiek gebruik mijn beschermheilige.
Ik heb de vader van mijn vader eigenlijk niet gekend, ik was te jong, hij is vrij vroeg overleden. Ik heb sowieso weinig binding met de familie van vaders kant. Nicolaas, de naam van mijn moeders vader, doet me veel meer. Dat was echt mijn opa, daar was ik heel close mee, die mis ik nog bijna dagelijks. Maria, ach leuk om te hebben als beschermheilige. Maar als atheïst doet me dat eigenlijk niets.
Gérant: OK. Maar wie ben je?
Charles: Om deze vraag goed te kunnen beantwoorden moet ik daar natuurlijk goed over nadenken…!
Ik ben geboren op 26 mei 1964, geboren in Waarland (gemeente Harenkarspel) in West-Friesland.
Samenwonend met mijn partner Angelique van der Kroft en onze vier Britse kortharen, in de Leidse binnenstad.
Gezelligheid is voor mij heel erg belangrijk! Samen met vrienden, bekenden, anderen of alleen leuke dingen doen: sporten, koken, eten, lezen, reizen, knutselen, musea bezoeken, muziek luisteren… en nog veel meer, verveling bestaat niet.
Gérant: Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
Charles: Verzamelen!
Hier komen veel van mijn favoriete bezigheden bij elkaar… reizen, mensen ontmoeten… veel kennissen/vrienden ben ik op deze manier tegengekomen.
Verzamelen, in mijn geval modelautootjes (Lesney/Matchbox) zit waarschijnlijk in het bloed; het is denk ik genetisch bepaald…
Of het een ontaarding is of the next step in evolution doet er, denk ik, niet toe. Het zoeken, het jagen, de spanning, de euforie bij het vinden van een schat… het veilig thuis brengen van de buit.
Ook leuk om te doen is het bedenken en vervolgens maken van constructies, tiny house-achtige dingen… Werken met hout….
Gérant: Het is avond, we zitten hier – met een glas goede wijn – bij de open haard. Wat zou je mij willen toevertrouwen?
Charles: We kunnen spreken over vakanties, relaties, reizen, actualiteit… Het zou overal over kunnen gaan. Smeuïge details van belevenissen, stilstaan bij het feit dat we het eigenlijk heel goed hebben.
Gérant: Ja? En?
Charles: Ik zou je toevertrouwen hoe tevreden ik ben met mijn leventje, met de mensen om me heen. Dat ik plannen heb om ergens een tiny house te bouwen om te verblijven als toevluchtsoord.
Gérant: Toevluchtsoord?
Charles: Toevluchtsoord zou beter buitenhuisje kunnen heten, of bruggehoofd in de natuur… een plek om alleen of samen met anderen te verblijven. Niet veel anderen, want het is een TINY house.
Gérant: Welke zin uit ‘Hotel California’ past daar het beste bij?Charles: Up ahead in the distance I saw a shimmering light….
Want dat houdt voor mij de belofte in van wat er gaat komen… spanning, voorpret… iets om naar uit te kijken, om naar toe te leven… het onderweg zijn… bezig zijn… LEVEN!
Gérant: Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
Charles: Ik ken Ludo omdat we in dezelfde voormalige Huishoudschool wonen in de Leidse binnenstad. Zo kom je elkaar regelmatig tegen.
Gérant: Welke sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
Charles: Geïnteresseerd, gedisciplineerd, veelzijdig, levensgenieter, welbespraakt.
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Charles: Dat is zeker heel intrigerend! Voor mij is het synoniem aan het hebben en het meenemen van herinneringen. Je bent al lang weg… maar toch ook weer niet.
Gérant: Welke – niet alledaagse – vraag wil je aan de volgende hotelgast stellen?
Charles: Om een niet alledaagse vraag aan de volgende hotelgast te kunnen stellen, zou ik eigenlijk moeten weten wie die volgende hotelgast is… Omdat deze gast mij niet bekend is zou ik die vraag later kunnen formuleren, of…. nu een wat algemenere vraag kunnen stellen zoals: ‘Waarom check je in in Hotel California?’
Gérant: Veel woorden om geen antwoord te hoeven of willen geven?
Charles: Nee, zeker niet! Ik vind het oprecht moeilijk om een zinvolle vraag te stellen aan iemand die ik niet ken!
Wanneer ik me in iemand interesseer komen de vragen vanzelf… zullen ze meer diepgang hebben.
Charles mocht maximaal drie beelden/foto’s achterlaten in het Hotel en maximaal drie hyperlinks.
Bij dezen.
Foto’s:
Hyperlinks:
www.louwmanmuseum.nl.
www.boijmans.nl.
Gérant: Dank… je bent uitgecheckt… tot vanavond.
Want: je checkt uit, maar kunt niet vertrekken. Daarom kun je wel blijven sleutelen aan je zielenroerselen.
Charles Blok: uitgecheckt maandag 24 oktober ’22, 9:48u.