– laatste bewerking op deze pagina:
19 maart 2025
Gast 8: ingecheckt vrijdag 14 juli ’23, 11:06u.
Gérant: Hoe heet je en wie ben je?
Jos: Ik heet Jos Perry en ben historicus, biograaf, fietser, amateur, wandelaar, verzamelaar, fluitist, dilettant, babyboomer, Europeaan, en inwoner van Maastricht. Vak-, reis-, tafel-, bed- en echtgenoot van Annet, geboren in Zwollerkerspel, dat is een voormalige gemeente die gelegen was rondom de stad Zwolle. Annet houdt het wonderbaarlijk lang met mij uit en blijft daarbij nog opgewekt ook. Ik tel mijn zegeningen en dit is er één van.
Gérant: Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
Jos: Taal en verhaal; lezen en schrijven. Het kon voor mij niet vroeg genoeg beginnen. Als vijf- of zesjarige kleuter moet ik thuis hardnekkig hebben gezeurd om ook te leren wat mijn oudere broers en zus al konden. Mijn moeder (gediplomeerd onderwijzeres, maar in de jaren vijftig huisvrouw, zonder baan buitenshuis) heeft mij toen lezen geleerd. Begin september aankomend in de eerste klas, viel ik meteen door de mand: ik kon het al! En daarom werd ik zonder pardon overgeplaatst naar de tweede. Nauwelijks was ik staat een boek als Marco de Nar van begin tot eind te lezen, of ik begon, in een gelinieerd schrift, mijn eerste verhalen te schrijven. Later volgden stukjes in schoolkranten, studentenblaadjes, een populair wetenschappelijk verzamelwerk enzovoort. Wat het over mij zegt? Dat weet ik eigenlijk niet. Voor mij is schrijven een manier om mee te doen, te communiceren, mijn plaats in het geheel te bepalen, een bijdrage te leveren. Soms ook een manier om doden te eren.
Gérant: Welke droom zou je nog graag realiseren?
Jos: De Suite Modale van Ernest Bloch spelen, samen met pianiste Mariek Hilhorst. De Suite Modale is een sonate voor fluit en piano die ik éénmaal op de radio heb gehoord, daarna nooit meer. Het was in een tijd dat ik zelf veel muziek op geluidscassettes opnam. Van dat stuk van Bloch heb ik gelukkig ook een opname gemaakt. Ontelbare keren heb ik ernaar geluisterd. Het dateert van 1956; het is een van Blochs laatste composities.
Heel veel jaren later kon ik van een vriendin een stapel bladmuziek overnemen. Laat dit prachtige stuk daar ook tussen zitten! Met hulp van mijn lerares Nina ben ik het nu aan het instuderen. Mariek, die al jaren in Amsterdam woont, was laatst hier op bezoek, heeft de pianopartij bekeken en mee naar huis genomen: ‘Ja, dit is wel iets voor mij…’
Gérant: Wat heeft jou zo getroffen in de Suite Modale? En Mariek Hilhorst? Wie is dat? Waar ken je haar van?
Jos: Wat mij in die Suite Modale treft, is een soort ingetogenheid; milde, herfstachtige melancholie; afwezigheid van het grote gebaar; melodieën die gemakkelijk aanspreken, maar toch niet banaal zijn. Dit zegt misschien allemaal weinig… maar als je onder woorden kon brengen wat muziek met je doet, had je de muziek zelf niet meer nodig.
Mariek Hilhorst ken ik uit mijn Nijmeegse tijd. Wij hebben daar allebei geschiedenis gestudeerd, zij overigens een jaar of tien later dan ik.
Rond 1990 hebben we elk een boek over katholieke kostscholen geschreven: zij over internaten voor meisjes (Bij de zusters op kostschool, Bruna, 1989), ik over internaten voor jongen (Jongens op kostschool, Bruna, 1991).
Gérant: Wat vertrouw je de aanwezigen in het Hotel – de gérant en de eerdere gasten – ’s avonds bij de open haard toe?
Jos: Ik zou vooral luisteren, dat vind ik prettiger dan praten. Wordt daar rond die open haard bij een glaasje port de druk om nu zelf ook eens iets te vertellen te hoog opgevoerd, dan zou ik vertellen over de zomer van 1958. Die laatste schooldag; het begin van die eindeloze zomervakantie. Met lood in mijn schoenen liep ik naar huis, het verschrikkelijke schoolrapport in mijn hand. Erin kijken? Nee, dat deed je niet, dat rapport was voor je ouders! Thuis barstte ik vrijwel onmiddellijk in snikken uit. Ik was blijven zitten! Mijnheer Hermans, de klasse-onderwijzer, had het zelf gezegd! Mijn moeder geloofde het niet en het rapport gaf haar gelijk. Mijnheer Hermans had een grapje gemaakt. En ik, ik had hem geloofd! Ik was erin gestonken! Dat is mijn grondfout: ik neem dingen letterlijk. Taal! Zo heb ik nog heel lang gedacht dat iemand die mij vroeg ‘Hoe gaat het?’, dat ook echt wilde weten!
Gérant: Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
Jos: Ludo en ik woonden in de jaren vijftig allebei in de Marjoleinstraat van de wijk Mariaberg in Maastricht. Het gezin Grégoire woonde op nummer 11 en het gezin Perry op nummer 13. De Grégoire’s verhuisden, de Perry’s trouwens ook, we verloren elkaar uit het oog. We vonden elkaar – met medewerking van de O&D-redactie van de Volkskrant – begin 2022 terug via de rubriek ingezonden brieven. Een intensieve mailwisseling werd gevolgd door een weerzien op 4 februari 2022 in Maastricht. We pakten een vijftig jaar oude draad naadloos weer op.
Gérant: Welke vijf sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
Jos: Buurman. Dat is wat wij ooit waren; maar Buurman is ook de naam van de architect die de Huishoudschool uit de jaren veertig van de vorige eeuw tekende: Bernard Buurman. Het is de plek waar Ludo en Marijke nu wonen; de school onderging in 2016/2017 een fraaie metamorfose tot 16 wooneenheden. Annet en ik hoorden de naam Bernard Buurman regelmatig tijdens de Singelparkwandeling samen met Ludo en Marijke. We dachten Leiden wel zo’n beetje te kennen, maar kregen die dag een verrassend nieuw beeld.
Anatomie. Ik denk aan de Anatomische Les van Rembrandt (die kwam ook uit Leiden), maar ook en vooral aan het door Ludo en zijn kompanen samengesteld studieboek – even zorgvuldig geredigeerd als aantrekkelijk vormgegeven. Terecht klaagde Ludo over het feit dat educatieve auteurs nooit eens een uitnodiging krijgen voor het Boekenbal. En dat ‘Terwijl zij toch met minstens evenveel hartstocht en intelligentie werken aan waarde, aan cultuur pur sang, aan opvoeding, kennisoverdracht, deskundigheidsbevordering, ontwikkeling.’
Ingezonden. Ludo is de ongekroonde koning van de ingezonden brief. Het citaat hierboven over de educatieve schrijvers komt uit zo’n brief. Leg al Ludo’s ingezonden brieven (geplaatste en ongeplaatste) op chronologische volgorde, doe er een mooi omslag omheen, voeg er personen- en trefwoordenregisters aan toe – et voilá: je hebt een politieke, sociale en culturele anatomie van het Koninkrijk der Nederlanden in onze tijd.
Gérant: Nou, Jos dan kom je inmiddels ruimschoots aan je trekken met:
– Opinies en Lezersbrieven (geplaatste) en – Kraamkamer van breinsels (ongeplaatste).
Fiets. Op de fiets naar Santiago de Compostella! Het soort megaprojecten waar veel mensen over fantaseren, maar Ludo DOET het gewoon. Samen met: Marijke.
Op 19 maart 2025 nam Jos contact op met Team California. Dit in verband met de verbouwingen in het Hotel en de mogelijkheden om de eigen kamer vergaand te personaliseren. Zie hiervoor de tekst bij de inleiding op de startpagina van Hotel California.
‘Graag het schilderij Titus aan de lezenaar van Rembrandt van Rijn. Op een baksteenrode achtergrond.’
Olieverf op doek (77 x 63 cm)
Rembrandt van Rijn (1655)
Gérant: Welke zin uit ‘Hotel California’ past het beste bij jou en wat zegt die zin over jou?
Jos: ‘Some dance to remember / Some dance to forget’. Soms wil je iedereen en alles omhelzen, dicht tegen je aandrukken en nooit meer loslaten. Soms is het andersom en zou je overal een vernietigend groot kruis doorheen willen zetten en met een schone lei beginnen. Het kán geen van beide – dat weet je zelf ook wel, op je nuchtere momenten. Maar evengoed.
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Jos: Doet mij denken aan de nachtmerrieachtige ontknoping van een reis naar Londen, ruim twintig jaar geleden. Annet en ik checkten uit en maakten ons op om met de Eurostar door de Kanaaltunnel terug naar het vasteland te reizen. Op Waterloo Station – what’s in a name? – komen we tot de ontdekking dat er voorlopig helemaal geen treinen meer door die tunnel zullen rijden. Oorzaak: problemen aan de Franse kant, met de stroomvoorziening. Hoelang dit gaat duren? Niemand die daarvan ook maar de flauwste notie heeft. Veerboten varen niet, vliegtuigen zijn overvol… Wat ons redt dat zijn de musea: de National Gallery, de National Portrait Gallery. Daarom een vraag: zijn er interessante musea, in de buurt van Hotel California
Gérant: Nou en of!
Gérant: De laatst uitgecheckte gast, Irène Bovy, stelde jou een niet alledaagse vraag: ‘Stel je voor dat je voor een Nederlands tv-programma wordt uitgenodigd, in welk programma zou je dan het liefst verschijnen en wat is dan je ‘gedroomde’ kwaliteit of het onderwerp waarop je uitgenodigd bent?’
Jos: Ik zou dan het liefst verschijnen in het programma Podium Klassiek op de vroege zondagavond. En nu we toch in dromenland zijn: daar zou ik dan verschijnen in het programmaonderdeel ‘Jonge helden’, als meisje van een jaar of negen, barstend van het talent. En dan zou ik iedereen betoveren met mijn spel op de cello.
Gérant: Welke, niet alledaagse, vraag wil je aan de volgende hotelgast stellen?
Jos: Stel, je doet mee aan een loterij en wint de hoofdprijs. De prijs houdt in dat jij je leven mag overdoen, maar deze keer in de navolgende setting:
– in een tijdperk naar keuze ergens in het verleden, ergens in de toekomst of in het heden;
– in een land of werelddeel naar keuze;
– in een genderidentiteit naar keuze.
Hoe zou dat er dan uitzien voor jou?
Gérant: Dank je wel Jos!
Jos Perry: uitgecheckt maandag 7 augustus ’23, 17:42u.