🧠 Kraamkamer van breinsels ♎️ - Expositie Ludo Grégoire

– laatste actualisering: 29 maart 2023.

In dit tuimelvlakje van mijn website neem ik ‘rompteksten’ op en de aantekeningen die ik daarbij gemaakt heb. Het zijn stukken die in ontwikkeling zijn tot ‘stukje’ of tot artikel voor een krant of tijdschrift. Of zelfs tot verhaal, toneelstuk of boek.
Of… gewoon… tot verder niets…

De schrijfsels zijn – per definitie – niet af. Alle redactie is nog mogelijk.
In dit verband refereer ik graag aan de betekenis van deze kraamkamer zoals weergegeven in het stuk ‘Waarom schrijven?’

‘Recent (zomer 2022) heb ik ontdekt, dat ik door te schrijven rust in mijn brein verkrijg. Wat goed is opgeschreven, hoeft daar niet meer te dolen. Ik kan het altijd opzoeken op mijn computer.
En dat heeft bovendien het voordeel dat een creatieve inval met betrekking tot een onderwerp waarover ik al eens een tekst gemaakt heb, toegevoegd kan worden aan de waarde die al gestold is in die tekst.’

Onder dit tuimelvlakje zit ik dus gewoonweg achter mijn virtuele bureau: werk-in-uitvoering; ik verzamel hier de notities die ik op mijn iPhone/iPad/Mac verzameld heb. En werk ze verder uit.

En reacties, suggesties, aanvullingen en kritiek op dit ‘werk-in-uitvoering’ zijn daarbij welkom.
Als een stuk deze kraamkamer verlaat, verhuist de boreling meestal naar een ander tuimelvlakje van mijn website.

Op alle teksten is copyright gevestigd evenals op mijn pseudoniem Ombudsboomer.

© Huisartsen en boeren
Boeren met huisartsen vergelijken is waarschijnlijk nog problematischer dan appels met peren vergelijken. Feit is dat beide beroepsgroepen zich momenteel (medio 2022) in het nauw gedreven voelen en dat ze hun nijpende situatie duidelijk willen maken.

© Kolereherrie
Waarom vinden we het goed dat de rust van velen wordt verstoord ter compensatie van het te kleine ego van openbare herriemakers?
Het lijkt wel of er een omgekeerd evenredig verband is tussen het type ‘fiets’ (bromfiets, motorfiets) en de geproduceerde decibellen.
Bromfietsen met gemankeerde knaldemping spannen de kroon.
Ik heb beslist waardering voor mensen die Harley Davidsonmotoren koesteren en restaureren (Intervisievriend Antoine). Maar wat mij betreft zijn er teveel Harley’s die met meer recht Herrie’s genoemd kunnen worden. En waarom is daar geen handhaving op?
Wat het bovenstaande betreft verheug ik mij op de aankomende ontwikkelingen in het elektrisch vervoer: vanaf 2030 enkel nog verkoop van elektrische voertuigen.
En nu maar hopen dat er een goed regime komt voor ‘antieke’ en ‘vintage’ exemplaren. Wat mij betreft: een maximum aantal decibel instellen – bijvoorbeeld 90 dB(A) – en dan… handhaving!

© De kunst van het discussiëren
Gebruik woorden die ruimte laten. Vergelijking: het is belangrijk om in de evaluatie van sollicitatiegesprekken geen woorden te gebruiken die voor een opvolgende spreker/evaluatie elke nuance onmogelijk maken.

© Vervreemding
Je bent gewend om op een bepaalde manier je telefoonnummer aan iemand door te geven. Stel je zegt altijd: 0 650 680 530. Maar als de persoon tegenover je het nummer ter verificatie herhaalt, zegt die (bijvoorbeeld): 06 506 805 30. Of: 06 50 68 05 30. Daar heb je voor de verificatie weinig aan; je herkent je eigen nummer gewoonweg niet.

© Minachting in de openbare ruimte
De ordening in de openbare ruimte is een chaos. Voetgangers en vooral slechtzienden zijn de klos. Op de meest onmogelijke/onverwachte plekken staan fietsen, brommers, flitsbestelfietsen, sandwichborden, vuilcontainers. Ook op de gemarkeerde loodlijnen voor slechtzienden en blinden.
Handhaving ziet dit door de vingers. ‘Gedogen’. Dat is niet meer en niet minder dan minachting voor voetgangers en slechtzienden. Wanneer je de een de hand boven het hoofd houdt, heb je die weggetrokken bij de ander (vrij naar mijn zeer gewaardeerde ziekenhuiscollega Ruud van Betten).
Het is vermijdbare verloedering. Door eerst het beleid om streng te gaan handhaven op ‘ongewenste voorwerpen in het domein van/voor de voetganger en vervolgens door die strenge handhaving in de praktijk te brengen. Een op de stoep geparkeerde auto heeft binnen een uur of vier gegarandeerd een prent onder de ruitenwisser. Waarom geen soortgelijk lik-op-stuk-beleid voor de stoepen? Verkeerd geplaatste fietsen, bromfietsen enzovoort: losknippen en afvoeren. Dat hoef je maar een maandje toe te passen; succes gegarandeerd.

© Handig om te weten
Originele foto’s zijn tussen de 2 en 3MB groot. Via WhatsApp verstuurde foto’s worden verkleind tot tussen 100KB en 400KB. Dus gemiddeld factor 10 minder resolutie. Goed om je te realiseren voor als je de foto’s ook wilt gebruiken voor doeleinden waarbij een hoge resolutie de voorkeur verdient. Bijvoorbeeld bij het maken van foto-albums.
Je kunt overigens ook bij Instellingen van WhatsApp – eventueel tijdelijk – kiezen voor de optie ‘Opslag en data/Media-uploadkwaliteit/Beste kwaliteit’.

© Groene sociaal-democratie
Aanvullend op vele artikelen over ‘fusie op groen-links:
Waarom pleit ik voor Frans Timmermans om de kar op links te gaan trekken? Frans Timmermans is de enige onbetwiste sociaaldemocratische klimaatpaus. Rood-groen. Voortmaken. Laat de deur wagenwijd openstaan voor de Sp en vraag Pieter Omtzigt aan boord. Dus: vooruit met de geit.
Linkse fusie vereist vooral dat na de stemming de ‘gelederen zich sluiten’. Dát zou getuigen van begrepen democratie. Van zoveel halfzachtheid lacht het pakje boter zich een deuk. Vrijen als egeltjes. Hou daarmee op!

© Bied perspectief in eigen land (1)
Fort Europa wordt belegerd door mensen die – terecht – meer perspectief zien in een hachelijke immigratie dan om te blijven in hun eigen hopeloze land. Wat mij betreft zijn er veel te weinig initiatieven om perspectief ‘daar’ te ontwikkelen zodat de mensen ook ‘daar’ hun toekomst zien. Europa moet de boodschap faciliteren: ‘Blijf, we helpen jullie.’ In dat verband zou het goed zijn om de ontwikkelingssamenwerking rigoureus anders te organiseren. Elk EU-land zou – passend bij de nationale affiniteit – een migratieland moeten ‘adopteren’ om het nader te ontwikkelen. Beginnen met het ontwikkelen van bestuurskracht, onderwijs, burgerschap.

© Bied perspectief in eigen land (2)
Ontwikkelingssamenwerking: Volgens mij is er nog nooit een VN-conferentie ‘Herverdeling van wereldwelwaart’ gehouden. Net zo urgent als klimaatconferenties. Met veel synergie-effecten. Wat te doen met de landen die door corruptie en dictatorschap tot armoede vervallen? Voorwaarden van ‘goed bestuur’ stellen aan massale hulp. Opvolgende tranches hulp in het vooruitzicht stellen bij niet-corrupte implementatie van eerdere tranches. Brede middenklasse betrekken bij implementatie als voorwaarde. Onafhankelijk en eerlijk toezicht. Ontwikkelingslanden laten ‘adopteren’ door landen met wederzijdse affiniteit. Ontwikkelingslanden verleiden om te concurreren op snelheid van vooruitgang op humanitaire parameters, op onderwijs, op zorg, op klimaat, op vermindering van armoede en werkeloosheid. China is het gelukt. Maar dat is onder dictatuur. Zuid-Korea is een goed voorbeeld dat het ook onder een democratie lukt. Het allerbelangrijkste is dat met veel publiciteit/propaganda bekend moet blijven ‘wat er in potentie op de plank ligt’ voor niet-corrupte landen. En de herverdeling moet ons ‘pijn’ mogen doen. Financieel? Zeker. Maar ook Europese offers door het verleggen van handelsstromen, het verlagen van tariefmuren, het ophouden met het desastreus verstorende van binnenlandse productie ten gevolgen van het dumpen van onze overschotten. Door het bieden van scholing in de landen zelf. Wij kunnen en moeten genoegen nemen met mínder méér. Niet uitbuiten maar ontwikkelen. Ons doelen stellen dáár. Jonge ondernemende mensen faciliteren, begeleiden, opleiden. Goedwillende bestuurders alle ondersteuning bieden om hun gezag te vestigen en uit te breiden. Beginnen in Suriname.

© Omgekeerd anachronisme
Stel je eens voor dat eerst de automatische versnellingsbak zou zijn uitgevonden. En dat vervolgens een nerd zich aan de poort van een autofabrikant meldt met de navolgende uitleg van diens uitvinding.
‘Jullie monteren – naast het gas- en het rempedaal – een derde pedaal. Dat moet bij een bepaald toerental van de motor ingedrukt worden terwijl je tegelijkertijd het gaspedaal loslaat, met de hand een hendel/pook/stok in een andere stand zet en vervolgens tegelijkertijd gas bijgeeft en het pedaal rustig op laat komen.’
Waarschijnlijke uitkomst: de betreffende nerd wordt – met de diagnose ‘totale gekte’ – afgevoerd voor behandeling.

Iets dergelijks geldt voor de digitale versie van kranten. Die worden immers in papieren equivalent in beeld gebracht.
Digitale ‘kranten’ die geen papieren historie hebben worden heel anders gepresenteerd.
Een analogie: je opent je e-mail en vindt in plaats van de huidige berichten- en tekstreeksen afzonderlijke plaatjes van envelopjes, die klik je aan, ze gaan open, er komen geschreven velletjes papier tevoorschijn. Je kunt ze een voor een lezen in een ‘handgeschreven’ lettertype wanneer je doorklikt.

© Je weet niet wat je niet weet
In relatie tot schandalen die uitgemeten worden in de kranten wordt vaak gezegd: ‘Alles komt uit.’ Onderliggende boodschap: ‘Wees verstandig, doe niks dat je beschadigd als het uitkomt.’ Actoren: Sarkozy, Kohl, Sywert van Lienden. Die opvatting is bijzonder naïef. Immers: ‘Je weet niet wat niet bekend wordt.’

© Het grondrecht om met rust gelaten te worden
Iedereen kent het: dat irritante marketeer telefoontje. Je wil het niet/nooit, maar het komt onveranderlijk. Telefonische marketing is verschrikkelijk. Naar mijn smaak zou het grondrecht ‘om met rust gelaten te worden’ ingesteld moeten worden. Soortgelijk: cookies zouden per definitie verboden moeten zijn. Leveranciers zouden op internet enkel de opt in optie: ik wil coockies mogen hanteren.

© Nederlandse identiteit
Aanvullend op artikelen Feestdagen/Identiteit. Het eerste/belangrijkste immateriële NL-identiteitsonderdeel is het verlichtingsideaal Gelijkheid. Vandaar Dag van de Gelijkheid. Het tweede is de zorg voor ons leefgebied. Vandaar Dag van het Waterbeheer. Het derde onbetwiste identiteitsaspect voor het zijn van Nederlander is de taal die we delen: Dag van het Nederlands.

© Verbeelding aan de macht 2.0
Alternatief voor ideeën van Sander ‘de Kloof’ Schimmelpenninck op het punt van arbeidsparticipatie. Uiteraard kun je het aantrekkelijk maken voor individuen om meer arbeidsuren per week te gaan draaien. Maar je kunt ook andere keuzes maken. Bijvoorbeeld voor een goede mix van a) Tijd voor ontplooiing van jezelf puur privé, b) Tijd voor ontplooiing van jezelf in je werk, c) Tijd voor ontplooiing van jezelf in je gezin. Werk in de sector die meerwaarde oplevert voor de samenleving moet superaantrekkelijk gemaakt worden. Defensie, politie, justitie en rechtsbescherming, onderwijs, zorg, levensmiddelenvoorziening. De onderste lagen van de behoeftenpiramide van Maslow zijn eigenlijk mensenrechten. Die mag de samenleving geen onderwerp maken van de vrije markt.
Vervolgens kun je alle producten en voorzieningen die een mens eigenlijk goed kan missen voor een menswaardig bestaan zodanig belasten – ook flexibel – dat werk dat wél voorziet in producten en voorzieningen ten dienste van een menswaardig bestaan financieel aantrekkelijk wordt, lees: uitstekend betaald wordt.
Bullshitjobs versus vrijwilligerswerk dat vrijwel altijd in het collectief belang is. Rekenen!
De Ombudsboomer, Leiden.

© Weg met de auto/motor/bromfiets/fiets
In Bordeaux (van 3 t/m 6 september ‘22) word ik bevestigd in een oude opinie: geparkeerde vervoermiddelen – van auto tot en met fiets – zijn de pest voor een binnenstad. Kijk naar de autovrije straten: bruisend, mooi, menselijke maat. Kijk naar het gebied direct buiten de voetgangerszones: lelijk, smerig vanwege zwerfvuil, obstakels voor het oog, de architectuur eraan onttrokken. In Bordeaux is dat contrast enorm.
Oplossing: uit wegenbelasting grote, gratis parkeergarages onder de ontsluitingswegen. Geen enkele auto – behalve uiteraard hulpdiensten en bevoorrading – in het zicht in de binnenstad. Maar ook fietsen, bromfietsen, scooters en motoren: onder de grond of op strikt gemarkeerde/gehandhaafde plekken zoals in Japan. En dus niet alleen verkeerd geparkeerde auto’s wegslepen maar ook fietsen (enzovoort) die in het ‘wild’ staan: losknippen en afvoeren.
En tja, dan blijft nog de ergernis van decennialange vervuiling door zwarte kauwgomplakkaten op het prachtige marmerplaveisel… Maar da’s een ander breinsel.

© Opa en Ampa
Recent (zomer 2022) realiseerde ik mij dat mijn opa (de vader van mijn moeder) en ampa (de vader van mijn vader) enorme tegenpolen waren.
Ampa was directeur van Openbare Werken in Maastricht, dus een van de hoogste gemeenteambtenaren. Hij werd goed betaald en dat kon je merken in het gezin Grégoire-Trijbels. Een groot mooi patriciërshuis op St. Pieter, geld om een gezin van tien kinderen goed op te voeden en te faciliteren, geld voor feesten en vakantie.
Opa was drekmaan, dat is Maastrichts voor vuilnisman. Niet zo’n vuilnisman zoals je ze momenteel achterop die volautomatische vuilniswagens ziet staan, nee hij was drekmaan met een karretje waaraan twee vuilnisemmers hingen en waarmee hij – al vegend met een twijgenbezem – door de stad liep om het straatvuil op te scheppen. Deze gemeenteambtenaar van de laagste rang kreeg ongetwijfeld slechts een minimumsalaris. En dat was te merken in huize Gehem-Blanckers. Alles karig.
En tegelijkertijd heb ik meer te danken aan mijn opa dan aan mijn ampa.
Van opa leerde ik fietsbanden plakken. Maar echt hogeschool: plakpleisters knippen uit oude binnenbanden, rubber schuren, solutie dertig seconden laten drogen voordat de plakker erop ging, nooit met bandenlichters de buitenband over de velgrand wippen, ventiel terugduwen, buitenband ‘verdelen’ in de velg.
Opa leerde mij vliegers maken. Bamboestokjes in een kruis sjorren, touwtje buitenom in de ingekerfde uiteinden van de bamboestokjes. En dan ‘klatspapier’ knippen, over de touwtjes vouwen en vastplakken. Een vliegerstaart maken van repen versleten laken. Opa was kampioen touwklos fabriceren. Ik heb een van de laatste door opa gemaakte touwklossen recent aan Simon of Thomas gegeven. Ik was het eerste jongetje in Maastricht dat een symetrische- touwhaspel-met-insteek-handvat had. Het vaste handvat zat met een pin door het centrum van de touwhaspel en het losse handvat had een pin die je in een gat in een uiteinde van de touwhaspel stak. Wilde je de vlieger in de lucht ‘ruimte geven’, dan haalde je het losse handvat eruit en tolde de touwhaspel netjes rond het vaste handvat. Wilde je de vlieger binnenhalen, dan stak je de pin van het losse handvat in het gat en kon je het touw om de haspel winden. Geniaal.
Opa leerde mijn uiterst zorgvuldig om te gaan met gereedschap: ‘Een schroevendraaier is nooit een beitel, een nijptang is nooit een hamer, een drevel is geen gatentang.’ Gevleugelde woorden, ik heb ze altijd in ere gehouden.
Opa legde mij uit wat ‘revetjes’ waren en hoe je ze kon gebruiken.
Van ampa leerde ik… niets. Ja toch, een enkel kinderliedje.

© Het Oog
Thomas bevestigde mijn observatie: ‘Een aantal kelners/obers mist ‘Het Oog’.
Iedereen maakt het wel eens mee: je zit in een horeca-aangelegenheid en de aanwezige ober slaagt er op wonderlijke wijze in om je signalen om opgemerkt te worden of om iets te bestellen systematisch niet waar te nemen. Als bij toverij lukt het de betreffende gastvrouw of -heer om niemand aan te kijken. Niet alleen ík word niet opgemerkt, níemand wordt opgemerkt.
Volgens Thomas is ‘Het Oog’ niet aan te leren. Iemand heeft het of iemand heeft het niet.

© Ontwerpfout
Vanwege mijn opleiding kijk ik met het oog van een bewegingswetenschapper naar mensen in de openbare ruimte. Zo ook naar mannen achter kinderwagens. En dan valt mij een ontwerpfout op. De gemiddelde beenlengte van mannen laat een normale staplengte tot de achteras van de kinderwagen niet toe. Ze zouden tegen de achteras schoppen. Dus wat doen mannen achter kinderwagens: ófwel ze verkorten hun staplengte en dat ziet er direct onnatuurlijk uit, ófwel ze houden de duwstang van de kinderwagen in een hoek met een hand – bijvoorbeeld de linker – vast en gaan – in het voorbeeld – rechts van de kinderwagen lopen.
Wat te doen? Ontwerp simpel aanpassen: duwstang langer maken.

© Inschattingsfout
Toen de euro werd ingevoerd was ik er vast van overtuigd, dat in korte tijd veel in de Europese landen nagenoeg gelijk getrokken zou worden: de lonen, de prijzen, de belastingen, de tarieven. Niets is minder waar gebleken.
Het is een soortgelijke inschattingsfout als die ik maakte toen ik meende dat de Bondsrepubliek Duitsland een tweede Wirtschafswunder zou doormaken na de Wiedervereinigung.

© Invloed
Een schrijver kan op twee manieren politieke invloed uitoefenen: zoals iedereen door middel van het rode potlood maar daarbij heeft de schrijver macht die de tekstverwerker creëert.

© Ik las je!
Een brief voor de lezersrubriek van de krant maken is een feest. Je ’slaat aan’ op een of ander onderwerp, het tintelt in je brein, je wikt en weegt, je besluit te gaan schrijven. Je formuleert en herformuleert, je knipt en plakt, je peinst en twijfelt, je legt het even weg. Dan, ingeving, weer schrijven, inkorten, puntiger, snedigheid en stijlfiguur. Hoe laat vindt de selectie plaats? Nu inzenden? Of toch nog even kauwen? Schaven? Polijsten! Een pakkende kop, humor. Wel of niet een toelichting voor de redactie. En dan: zend. Nog geen kwartier later: o jee, foutje! Of nog een briljante ingeving! Mailtje erachteraan?! Verwachtingsvolle twijfel: zal de brief de krant halen? Om 5u ’s ochtends nog in bed de digitale editie openen. To be or not to be. Natuurlijk doet dat ertoe, maar het is niet het belangrijkste. Het gaat om het schrijven. En zeker: dat eerste appje van iemand uit je omgeving met ‘ik las je’, dat doet ’t hem! Dank voor dit podium. Het illustreert bij uitstek dat lezer en krant gelijkwaardig zijn.
Ludo Grégoire, Leiden.
(ingezonden de Volkskrant 19 juli 2020 en variant 18 februari ’23; klaargezet, niet geplaatst)

© Lezersbrieven
Met enige regelmaat las ik de afgelopen jaren in bepaalde Lezersbrieven de zinsnede ‘U durft deze brief vast en zeker niet te plaatsen’ of woorden van gelijke strekking . Iedere keer wanneer ik zoiets lees heb ik last van plaatsvervangende schaamte. Alsof de redactie door de plaatsing wil bewijzen dat de schrijver ongelijk heeft, alsof er enige vatbaarheid voor chantage zou bestaan. Tenenkrommende kinderachtigheid van beide zijden. En ik durf te wedden dat de extreme besmettelijkheid van dergelijke zinnen een dag later al zichtbaar is in de ingezonden brieven.
Eveneens met enige regelmaat las ik pleidooien voor (veel) meer ruimte voor lezersinbreng . Daar ben ik het van harte mee eens. Als er per dag zo’n 50 brieven binnenkomen zegt dat toch al genoeg? Wat mij betreft zou er elke dag een hele tabloidpagina aan lezersbrieven gewijd mogen worden.
Eigenlijk zouden alle Lezersbrieven die de kwaliteitstoets doorstaan het verdienen dat er kennis van kan worden genomen. Het is toch doodzonde om al die creativiteit verloren te laten gaan?
Wanneer ik een wetenschappelijk artikel aanbied aan een tijdschrift is het gebruikelijk dat het betreffende stuk voor kwalitatieve review aan een panel wordt voorgelegd. Daarbij wordt veelal de naam van de auteur weggelaten om bias te vermijden. Het mag immers niet zo zijn dat een artikel van een coryfee per definitie een grotere kans maakt op plaatsing dan van een rookie.
Ik snap heus wel dat het voor de Volkskrant iets anders werkt: altijd leuk om een Lezersbrief van Theo Maassen te plaatsen. Logisch. Maar toch zou het goed, om niet te zeggen zuiverder, wanneer de brieven geanonimiseerd beoordeeld zouden worden.
Bijna nog erger zijn de ‘quota-klachten’: ‘We zien te weinig brieven van vrouwen, van allochtonen.’ Het ontbreekt er nog maar aan dat geklaagd wordt over het geringe aantal LHBTI+-briefschrijvenden (🤪). Wat mij betreft moet het altijd om de kwaliteit van de inhoud gaan. Dus geanonimiseerd beoordelen.
De redactie heeft zich het recht voorbehouden om wijzigingen in een Lezersbrief aan te brengen. Dat dit een begrijpelijk voorbehoud is, behoeft hier geen betoog. Wat wel betoog behoeft is, waarom de redactie niet gehouden zou zijn om de beoogde wijziging met de auteur van het stukje op te nemen. Ik vond de wijzigingen in mijn bijdragen zelden verbeteringen. Er sloop daardoor zelfs een keer een taalfout in… Wijzigingen in met name de titel van een Lezersbrief liggen (bij mij) gevoelig. De gewijzigde ‘kop’ was steevast stemmingmakender dan de door mijzelf gekozen titel. Vanuit het oogpunt van de krant misschien logisch, maar de lezer houdt mij verantwoordelijk voor de titel en de daaruit eventueel voortvloeiende ‘stemmingmakerij’. Desgewenst geef ik voorbeelden. Het mag gewoonweg niet als teveel moeite beschouwd worden om even ruggespraak met de auteur te houden en akkoord te verkrijgen. De huidige communicatiemiddelen zijn supersnel.
En zeker zo belangrijk: reacties op een geplaatste Lezersbrief zouden altijd met de betreffende auteur gedeeld moeten worden. Er valt (bijna) altijd iets van te leren.
De Ombudsboomer, Leiden.
(Bewerkt/verkort uit: Ode aan de Volkskrant. Brief d.d. 25 mei 2021)

© Esthetiek-educatie
Veel basisscholen en scholen voor voortgezet onderwijs hebben architectonisch en wat betreft de inrichting kraak noch smaak. Vaak zijn de klassen ‘dozen’ of zelfs werkelijk containers omdat het (tijdelijke?) noodlokalen zijn. De wanden zijn smakeloos geverfd, er is van alles en nog wat met plakband aan bevestigd, de vloeren zijn vooral gekozen om de kwaliteit ‘reinigbaarheid’. De trappenhuizen zijn kaal en smakeloos, geen plant te bekennen. In de gangen ligt vaak synthetische vloerbedekking waarvan de muffe geur allesdoordringend is. En zo zou ik nog een tijdje kunnen doorgaan.
Hoe kunnen wij in een dergelijke setting verwachten dat jonge mensen gevoel voor esthetiek, voor zorg voor de omgeving, voor harmonie ontwikkelen?
Bij traditionele scholen in Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk zien we een totaal ander beeld. Veel gebouwen hebben architectonische grandeur, aan de wanden van gangen en trappenhuizen hangen schilderijen, klassiek en modern, we zien parketvloeren in de klaslokalen.
Waarom is er in de samenleving wel geld voor ‘schoonheid’ van en in Gemeentehuizen, ziekenhuizen en politiebureau’s maar niet van en in schoolgebouwen? Waarom is er wel airconditioning in AH- en Jumbowinkels, bankenfilialen en advocatenkantoren en niet in de lokalen waar onze jeugd zo’n 20 tot 25 uur per week verblijft?
Gevoel voor esthetiek en respect voor gebouwen en omgeving zou wat mij betreft enorm gestimuleerd worden wanneer de samenleving architecten vergelijkbaar met Antoni Gaudí of Friedensreich Hunderwasser zouden vragen om scholen te ontwerpen, daar waar ‘de hoop der natie’ zijn educatie ontvangt.
De Ombudsboomer, Leiden.

© Johan Cruijff
Ik herinner mij een vraaggesprek op teevee met Johan Cruijff waarin hij uitlegde wat het verschil is tussen een goede voetballer en een topvoetballer: ‘Topvoetballers hebben gewoonweg meer tijd, letterlijk. Omdat een topvoetballer in één oogopslag de hele spelsituatie overziet, heeft hij meer tijd om zijn actie te bepalen en uit te voeren.’
Die observatie vond en vind ik nog steeds briljant. En volgens mij geldt ze niet alleen voor motorische intelligentie maar evenzeer voor verbale, sociale en creatieve intelligentie. Je ziet meer, je anticipeert meer.
‘In een oogwenk overzag hij de onderhandelingssituatie.’
‘Hij hoorde het muziekstuk volledig in zijn hoofd.’
’In een flits begreep hij de hele setting.’

© Whishful thinking
Na onze reis hoorden Pia en ik vaak: ‘Dat wil ik ook graag doen, zo’n wereld reis…’
Maar omdat er geen concreet plan gemaakt werd om daarvoor de randvoorwaarden te creëren, bleef het veelal bij de bovenstaande verzuchting.

© Olympische Spelen
Wat mij betreft worden de Olympische Spelen in beginsel altijd in Griekenland gehouden tenzij er een bidbook is waarin aangetoond is dat een land de OS kan realiseren met een sluitend en duurzaam businessplan voor een langjarige exploitatie van de faciliteiten.
Wat ook een goede optie zou zijn: de rijke landen maken en financieren een dergelijk plan voor een land waar zulke sportfaciliteiten ontbreken en hoognodig zijn.