– laatste bewerking op deze pagina:
17 december 2024.
🍀 ☺️ 🌈
Welkom op mijn website!
Ik heb hem ontworpen en gevuld voornamelijk vanwege het plezier van het creëren. Én om het Internet een beetje mooier te maken.
Mijn nicht Irène Bovy heeft mij daarbij – vanaf medio 2020 tot en met vandaag – in vele opzichten geholpen.
De naam van de website zegt het al: het is een persoonlijke tentoonstelling, figuurlijk maar ook letterlijk. Ik geef mij bloot en stel mij daarbij kwetsbaar op.
Exposure geeft mogelijkheden om sterker te worden maar leidt ook tot erosie. Beide zijn beoogd.
Tegelijkertijd toont de website een caleidoscoop van mijn leven: met elke draai aan de caleidoscoop verschijnt een nieuw kleurig aspect. De ’tuimelvlakjes’ zijn uiteraard geïnspireerd op het latere werk van Piet Mondriaan, een van mijn favoriete schilders.
Ik nodig bezoekers van de website uit om te reageren met suggesties, met vragen en opmerkingen.
Uiteraard is het mijn bedoeling om de website te laten evolueren. Dus… kijk/lees over een tijdje gerust nog eens.
Hartelijke groet, Ludo ⚖️
.-.-.-.-.-.-.-.-.-.
‘Het leven is ten diepste zinloos …
… dus Mogen en moeten we er zelf iets van maken!’
Maastricht
Ik ben geboren op 16 oktober 1951 als derde kind van Dolf Grégoire en Berthie (Barbara) Gehem. In de wijk Mariaberg in Maastricht. Ik heb nog een paar herinneringen aan de Kleuterschool en vele goede herinneringen aan de lagere school Pius X, allebei vlakbij huis. In die lagere schooltijd ging ik op woensdagmiddag vaak spelen bij de Bovy-kinderen in Wolder. Meestal gewoon heen en terug rennend. We hebben enorm veel plezier gehad met ons favoriete speelgoed Schuco Varianto en Lego.
In de schoolvakanties heb ik een aantal keren bij tantes gelogeerd: bij tante Jo (Gennip), bij tante Fien (Kerkrade), bij tante Rolande (Zwijndrecht), bij tante Isa (Retie). En dan eindeloos spelen met neven en nichtjes. Een dierbare tijd. Van oom Ad leerde ik imkeren op Maria Roepaan in Ottersum, onvergetelijk. Van tante Fien leerde ik kaarsen maken uit oude kaarsstompjes, oom Bert zette mij voor het eerst van mijn leven op schaatsen op de bevroren vijver van Rolduc, tante Isa leerde mij slagroom kloppen, bramen en bosbessen plukken, cantharellen en eekhoorntjesbrood herkennen. En zo kan ik doorgaan. Een stabiele tijd waarin familie een grote rol speelde.
Op zondagmiddag wandelden we vaak via de stadsparken naar het huis van ampa en ama aan de Glacisweg. Daar ontmoetten we vrijwel altijd tantes, ooms, nichtjes en neefjes. En we waren ook vaak bij oma en opa (bovenaan de Brusselseweg), op woensdag- en zaterdagmiddag kinderprogramma’s op TV kijken en later de Europacupwedstrijden. Supergezellig. De Sinterklaasvieringen met zijn allen zowel bij ama/ampa als bij oma/opa zijn mij altijd bijgebleven. En die vakantie naar de Bodensee met de Verbraakjes. Op mijn 10e verhuisden we van de Marjoleinstraat naar het St. Servaasbolwerk, dicht bij het centrum en in dezelfde straat als de familie Oomen. En dicht bij mijn opa en oma, allebei uitzonderlijk dierbare en leerzame mensen voor mij.
Opa leerde mij vliegers bouwen en banden plakken. Oma kwam met de regelmaat van de klok mijn moeder helpen met de was en met het repareren van kleding. Op het Veldekecollege deed ik gymnasium-ß. Daar ontdekte ik mijn liefde voor de actieve sport: basketbal, hardlopen, tafeltennis, fietsen, schaatsen, zwemmen, judo. In die tijd werd het contact met de rest van de familie minder intensief; ieders leven ontplooide zich.
Toen mijn vader plotseling en op zeer jonge leeftijd overleed, in de zomer van 1969, stond ik van de ene op de andere dag op eigen benen. De stevige – overigens liefdevolle en goedbedoelde – invloed van een vooral traditionele pater familias viel ‘zomaar’ weg. Dat gegeven viel samen met mijn op dat moment doorbrekende behoefte aan totale vrijheid, op vele terreinen. En mijn moeder – die dol op mij was – vond alles goed. Ik las alles wat los en vast zat, ontdekte de muziek van Van Morrison/Them, die van de Stones, Bob Dylan enzovoort. En ik zong, speelde gitaar en mondharmonica.
Ik ga bijna altijd even kijken op die ‘plekjes van vroeger’ als ik weer eens een weekendje Maastricht ‘vier’. In die jaren ging ik in de zomervakantie logeren bij tante Isa en oom Léon. Ik speelde met mijn neefjes Marc en Thom en ik hielp oom Léon met het bezorgen van Dovre open haarden. Tante Isa leerde mij kwarkbrood bakken en advocaat maken. En oom Léon leerde mij – in zijn witte Ford Taunus 17m – op mijn 17e autorijden op de zandstraten van Retie (B)…. Voor die ervaring ben ik hem nog steeds dankbaar. Ik zal het nooit vergeten: direct na mijn 18e verjaardag, met slechts acht officiële rijlessen, slaagde ik voor mijn rijexamen. Totale kosten: 160 gulden, precies wat ik ervoor gespaard had.
Tilburg
Na het gymnasium ging ik in 1971 naar de Sportacademie in Tilburg. Studentenuitzet verhuizen in een gehuurde Volkswagen Kever. Mijn moeder op de bijrijdersstoel, supergezellig en ik vervuld van grote verwachtingen. Vier jaar van machtige ontwikkeling, op alle terreinen van het mens-zijn. Vriendschappen-voor-het-leven sluiten, afscheid nemen van het geloof dat mij ‘opgedrongen’ was, seksualiteit onderzoeken. Sporten en pret, antimilitarisme, politiek, cultuur en pacifisme. Een studentensociëteit voor de Sportacademie opgericht. Actie gevoerd op de KALO voor (onder andere) het opheffen van gescheiden onderwijs vrouwen/mannen. Geleefd en geleerd, zonder de intentie om gymnastiekleraar te worden.
In die tijd ging ik steeds minder naar Maastricht; verre horizonten wenkten: liften door heel Europa en 3 maanden naar Amerika, activiteiten met vrienden en vriendinnen vanuit Tilburg.
Mijn moeder schreef mij een eind 1973 een briefkaart: ‘Als je in de Kerstvakantie thuiskomt, mag je gerust iemand meenemen.’
In het derde jaar van de Sportacademie ontwikkelde zich de liefdesrelatie met medestudent Pia Cleij; voor mij een tot dan toe onbereikbare ‘godin’. We hebben 25 jaar met elkaar mogen delen; veel lief maar uiteraard ook leed.
Amstelveen
Tijdens mijn Sportacademietijd ontdekte ik mijn passie voor de Anatomie en Fysiologie van de Mens. Geen betere plek – in mijn ogen – om dat verder te ontwikkelen dan op de nog jonge Faculteit Bewegingswetenschappen aan de VU in Amsterdam. In die tijd was het ‘stapelen’ van studies nog geen enkel probleem en ook het verkrijgen van beurzen/leningen bleef gunstig.
Anekdote, onder pseudoniem voor de IkjesMarathon van NRC ingediend (vanwege maximum drie) geplaatst op 7 augustus 2024:
Een jaar later kregen Pia en ik een ‘gehuwdenflat’ toegewezen op Uilenstede in Amstelveen. Pia ging als gymnastieklerares aan het werk en ik studeerde en verdiende een flinke duit bij als student-assistent op de snijzaal en als freelancer met het geven van Anatomie/Fysiologie-lessen aan verpleegkunde-opleidingen. In Rotterdam, in Hilversum, in Utrecht. Een tijd van enorme ontwikkeling, zowel vakmatig als persoonlijk. Parallel hieraan liepen mijn procedure voor ‘totaalweigeraar militaire dienst’ en de voorbereiding van een ‘wereldreis’.
Beide kregen hun beslag. In het voorjaar van 1978 kreeg ik het bericht dat ik ‘wegens gebreken’ geen dienst hoefde te doen en in juli van dat jaar vertrokken Pia en ik in een zelf ingericht hippie-campertje naar India.
Azië en Oceanië
Een jaar lang hebben we toen in een Volkswagenbusje geleefd. Over de ‘hippietrail’ via het voormalige Joegoslavië, Turkije en Iran naar Afghanistan, India en Nepal. Trektochten in de Himalaya, onvergetelijke natuur en cultuur. Een tijd van weergaloze ervaringen en avonturen. Omdat we niet meer ‘overland’ terug konden vanwege de bezetting door Rusland van Afghanistan zijn we via Iran, de Verenigde Arabische Emiraten, Qatar en Saudi Arabië in Jordanië terecht gekomen. Daar hebben we onze hippie-VW voor veel geld (fl. 9.000,–) kunnen verkopen en zijn we – omdat we nog volop reiszin hadden – met rugzak verder gereisd. Via Syrië, Cyprus en Rhodos naar Athene. Daar het vliegtuig genomen naar Thailand, prachtland. Vervolgens Singapore, Australië en Nieuw Zeeland. Onvergetelijk.
Amsterdam
En in mei 1980 waren we weer in Nederland. Een rugzak vol dierbare ervaringen en prettig naïef wat betreft de toenmalige omstandigheden in Nederland. ‘Geen woning, geen kroning.’ Inwonen bij vrienden Bert en Margret, mislukte woningkraak, moeilijke arbeidsmarkt. Maar toch, alles keerde ten goede. Leuke etagewoning in Amsterdam Oud-west gevonden, werk voor Pia, ik kreeg mijn oude ‘bijklusadressen’ terug en ook mijn studie kon ik gemakkelijk hervatten. De Universitaire docentenopleiding behaald, in 1983 het doctoraalexamen Anatomie afgerond en postdoctoraal nog de studie Arbeids- en organisatiepsychologie. Direct werk gevonden in Alkmaar aan de nieuw opgerichte HBO-V aldaar en – in een combinatiebaan – als beleidsmedewerker van samenwerkende gezondheidszorginstellingen.
Alkmaar
In 1985 zijn we verhuisd naar Alkmaar. Eerst een gehuurde eengezinswoning. Onze zonen Thomas (1986) en Simon (1987) zijn er geboren; eigen kinderen: een bron van vreugde, verwondering, ontwikkeling.
In 1985 begon ik met hardlopen, trainde veel en regelmatig. Op zondag 10 mei 1987 liep ik in Amsterdam mijn eerste (van negen) en snelste marathon: 2 uur, 59 minuten en 31 seconden. Pia maakte de (na)finish-foto.
In 1987 kreeg ik de opdracht van een educatieve uitgeverij om een leerboek Anatomie en Fysiologie voor het HBO-niveau te schrijven. In 1990 kwam het op de markt en het is – tot op de dag van vandaag – een bestseller, inmiddels meer dan 160.000 exemplaren verkocht. Een behoorlijke pijler onder mijn welvaart…
Pia werkte op het Technisch College Amsterdam en ik vond een baan als districtsdirecteur Holland Noord voor de Landelijke Huisartsen Vereniging. Alle seinen op gunstig. In 1989 hebben we de kans gegrepen om een fantastische nieuwbouwwoning te kopen. Eind 1996 werd mij gevraagd om toe te treden tot de directie van het Waterlandziekenhuis in Purmerend, portefeuille Patiëntenzorg. Tussendoor voltooide ik – schijnbaar en passant – de studie Nederlands Recht aan de Universiteit van Utrecht. Anatomie en Fysiologie gaven mij inzicht in hoe de mens gebouwd is en functioneert; het Recht gaf mij inzicht in hoe mensen ervoor kunnen/moeten zorgen dat het geen ‘Oorlog van allen tegen allen’ wordt (Thomas Hobbes, al in 1651, in diens nog steeds lezenswaardige boek Leviathan).
Het leek een magistrale tijd… maar…
Een grote schok in mijn leven was al het overlijden begin 1986 – als gevolg van een verkeersongeval – van mijn moeder. Zoiets mag gewoon niet gebeuren. Het wekte bij mij de overtuiging dat als er een god bestaat (quod non), het wel een duivel moet zijn. En die overtuiging werd allesoverheersend bevestigd toen bij Pia eind 1999 naar de lever uitgezaaide darmkanker werd geconstateerd. In juni 2000 was ze dood…. Een absolute aardbeving. Er volgde een belangrijke tijd van herijking. 
Ik heb er rigoureus voor gekozen om het primaat bij mijn jongens te leggen en vond – als een godsgeschenk – een 50% baan als algemeen directeur van Wilgaerden een onder mijn leiding tot middelgroot fuserende instelling voor ouderenzorg in de regio Westfriesland; ik nam ontslag bij het ziekenhuis. In de twee jaar na Pia’s overlijden heb ik mezelf de rust gegund om mijn innerlijke en praktische balans te hervinden.
De band tussen Thomas en Simon en mij is onverbrekelijk en dierbaar. In alle opzichten. Ze hebben zich – ondanks het vroege verlies van hun moeder – uitstekend ontwikkeld. En ze hebben beiden een mooie liefde gevonden. Thomas en Noortje hebben twee zonen: Simon (december 2016) en Abel (oktober 2018). Simon en Rosa hebben een dochter, Noa (maart 2018) en een zoon, Eli (juni 2023). Beide gezinnen zijn in Drenthe gaan wonen, wel een beetje ver voor frequent contact maar de kwaliteit is goed…
Leiden
De dood van Pia was afschuwelijk. Maar – hoe merkwaardig ook – tegelijkertijd een opmaat naar nieuwe ontdekkingen in de relationele sfeer. Vanaf 2002 ben ik gaan daten. Ik herontdekte verliefdheden en ik hervond soms liefde. Fascinerend om ‘een tweede kans’ te krijgen. Ervaren, experimenteren, herijken. Het duurde echter tot eind 2013 om mijn huidige allerliefste te vinden. Marijke.
Heel simpel, wij zijn aan elkaar gekoppeld door mijn fietsvriend Herm, zwager van Marijke. Hij zei al jaren tegen mij: ‘Jullie zijn helemaal geknipt voor elkaar.’ En hij heeft magistraal gelijk. Marijke en ik hebben het geweldig met elkaar.
We delen de passie voor sport, reizen en… Duvel! We hebben een prachtig appartement in hartje Leiden gekocht en zijn daar eind februari 2018 samen gaan wonen. Na 30 jaar Alkmaar heb ik het huis aan de Stratenmakerhof verkocht. Bladzijde omslaan. Blijven dromen, blijven plannen, blijven bewegen. Stippen op de horizon.
Werk en vrije tijd
Eind 2013 ben ik met pensioen gegaan bij Wilgaerden. Ik heb er een geweldige tijd gehad. Maar ik ben nog zo druk als een klein baasje. Met auteurswerk, met toezichthouderswerk in de gezondheidszorg en met arbitrage in de landelijke Geschillencommissie Verzorging, Verpleging en Geboortezorg.
En altijd weer reizen. Stedentrips, trektocht Madagaskar en – met onze eigen VW-camper – rondje IJsland. Fietstrektochten verweg maar ook dichterbij. En in de Coronajaren heel veel in Nederland. Even mooi.
Maar ook: naar het filmhuis of thuisfilm, heerlijk wandelen (Singelpark of duin&strand), vrijen, fietsen, Duvel drinken, musea, stamkroeg ‘Barrera’, uit eten in een van de vele Leidse eetcafés. We zijn er helemaal op onze plek.
In de Hollandweken van 2016 en 2017 schaatste ik de 200km Alternatieve Elfstedentocht op de Weißensee… Zwaar maar machtig om gedaan en meegemaakt te hebben. In het laatste echte Elfstedenjaar 1997 werd ik lid van de Elfstedenvereniging. Ik wacht nog steeds op de Tocht der Tochten. Als die er nog komt… ga ik beslist van start. Maar sinds begin 2021 heb ik er vrede mee als/dat ik hem niet zal voltooien.
Na mijn pensionering ben ik steeds meer gaan schrijven. Uiteraard in verband met de leerboeken Anatomie & Fysiologie maar ook kranten- en website-artikelen, vele lezersbrieven, juridische stukken over de Nederlandse feestdagen in de Algemene termijnenwet. En ik heb het voorleesboek Pépé voor de leeftijdsgroep 6 t/m 9 jaar geschreven; verschenen in november 2022.
Schrijven is heerlijk, een verslaving haast. Gepubliceerd worden is de ‘kers op de taart’ maar daar gaat het niet om.
Elders op de website vind je:
– Opinies en Lezersbrieven (geplaatste) en
– Kraamkamer van breinsels (ongeplaatste).
Gezondheid
Tot medio 2020 waande ik mij onkwetsbaar. Gezond tot in alle vezels van mijn lichaam, nooit iets aan de hand. Maar tijdens onze ‘Coronafietstochten’ van voorjaar 2020 merkte ik op dat ik kortademig was, met pijn op de borst tijdens versnellingen of helllinkjes. Kort en goed: in oktober 2020 werd vastgesteld dat ik toe was aan een nieuwe aortaklep en bypasses bij drie kleine aftakkingen van de kransslagader.
Door de IC-capaciteitsproblematiek in verband met Corona kon de operatie pas op 15 maart 2021 plaatsvinden. Geduldig gewacht. Operatie zeer goed verlopen, herstel voorspoedig. Ik kan weer alles. Wel dagelijks een handjevol pillen slikken…
Dus:
Je moet er zelf iets van maken! Ook als je zo’n geluksvogel bent zoals ik…
Hartelijke groet, Ludo ⚖️
Meer herinneringen? Mestreech, Tilburg, Amsterdam, Alkmaar, Leiden.
– Mestreechs Volksleed. In: Eus eige Leedsjes.
– Lied ter ere van Ampa&Ama’s 40-jarige bruiloft: Is ut missjien?
Waarom schrijven?
‘Als ik schrijf, ben ik het dichtst bij mijzelf’, Bernhard Schlink (De Voorlezer). Precies dat geldt voor mij.
Voor de Volkskrant – mijn favoriete krant – ben ik ‘hofleverancier’ van Lezersbrieven en artikelen.
In 2016 doorliep ik met succes een juridische procedure om afscheid te nemen van mijn doopnamen: Zelfbeschikkingsrecht op de voornaam.
Beschikbare genealogie. Graag aanvullen!
FietsBroederlied ter ere van mijn 70ste verjaardag, zaterdag 16 oktober 2021, Arnhem. Tekst: Harrie Sterke.