– laatste bewerking op deze pagina:
11 februari 2025
Gasten 13 en 14: ingecheckt zaterdag 26 augustus ’23, 16:04u.
De welkomstattentie – een etentje – bood een uitstekende gelegenheid voor de incheckfoto:
Gérant: Hoe heten jullie en wie zijn jullie?
Louise: Mijn naam is Louise Antonetta Gerdina Druijts. Dochter van Sjef Druijts en Wiesje Willemen. Ons gezin bestond uit vier kinderen. Mijn oudste broer Henri is in 2021 overleden. Ik heb een jongere zus, Lenie. En de jongste is mijn broer Jos. Ik ben geboren en getogen in Tilburg. Getrouwd met Leo van Geet en zo werd het Louise van Geet-Druijts. De stad Tilburg heb ik na mijn huwelijk verlaten, maar ben er nooit ver vandaan geweest. Eerst naar Berkel-Enschot en daarna vanaf 1978 in Goirle woonachtig. Wij hebben twee dochters, een zoon en vijf kleinkinderen. Wij passen regelmatig op en we genieten van onze kleinkinderen.
Leo: Mijn officiële naam is Leendert Marinus van Geet, net als mijn vader en als mijn oom uit Leerdam. Geboren op 4 januari 1949 te Rotterdam. Jongste uit een gezin van vijf kinderen, een nakomertje of zoals ik altijd zeg ‘een ongelukje’. De broer boven mij is bijna zeven jaar ouder. Ik heb eigenlijk nooit met een broer of zus gespeeld, ze waren immers veel ouder. Wel werd ik verwend door mijn broers en zus, ik was hun kleine broertje.
Ons gezin was een eenvoudig arbeidersgezin, mijn vader werkte en moeder was thuis om voor het huishouden te zorgen.
Op mijn vijfde jaar zijn we verhuisd naar Tilburg en daar kwamen we, als niet gelovigen, te wonen in een zeer Roomse parochie. Als ik destijds buiten ging spelen, werden de andere kinderen naar binnen geroepen. Ik was voor de buurt immers de duivel. Die buitensluiting ten opzichte van buurtkinderen heeft gelukkig niet lang geduurd.
Maar op mijn zesde moest ik naar school en toen begon die kermis opnieuw. Ondanks dat we bijna naast de school woonden, mocht ik daar niet op want dat was een katholieke school. En dus moest ik elke schooldag twee kilometer naar de openbare school in de stad lopen en ook weer terug.
Die lagere school was een openbaring voor mij. Heel veel verschillende kinderen, uit alle lagen van de bevolking en van allerlei geloven. Kinderen uit Suriname, uit Indonesië, van de Molukken, uit Curaçao, zelfs uit Zuid-Afrika. Op de school zaten zowel jongens als meisjes wat in die tijd uniek was in Tilburg. Daarna de mulo, maar die heb ik niet afgemaakt. Ik ben toen begonnen aan een van mijn eerste baantjes.
Toen ik Louise leerde kennen was zij tandartsassistente en zij was aan een studie begonnen voor het diploma doktersassistente. Zij inspireerde mij om ook weer te gaan studeren en ik ben toen begonnen aan mijn eerste opleiding bij de LOI (Leidse Onderwijs Instellingen). De laatste studie die ik er volgde was voor het beroep van bedrijfsleider. Na het halen van het diploma ben ik als zodanig gaan werken bij Papiergroothandel Riem en Honig in Tilburg, daarna bij papierfabriek Huiskamp en Sanders in Eerbeek. Daar is mij de kennis en de liefde voor papier bijgebracht. En daar heb ik ook een opleiding in de grafische industrie kunnen volgen. Daarmee is mijn levenspad eigenlijk voor het grootste gedeelte geplaveid: voor diverse groothandelaren en papierfabrieken mensen mogen informeren over papier en over drukwerk.
Gérant: Wat is jullie passie en wat vertelt die passie over jullie?Louise: Mijn passie 🤔? Tja, wat zal ik daar over zeggen… Ik heb veel tijd en liefde gestoken in het opvoeden van onze drie kinderen, die alweer enige jaren alle drie het huis uit zijn. Daarnaast heb ik altijd gevolleybald en dat doe ik nog steeds. Ik heb met veel plezier acht jaar Russisch gestudeerd en ben in 1994 in het Belgische stadje Arendonk de opleiding beeldende kunst gaan volgen. Die heb ik in 1999 met succes afgerond. Daarna heb ik in 2002 nog de specialisatiegraad behaald.
Schilderen zou je zeker een passie van mij kunnen noemen, maar ik ben geen absint drinkende kunstenaar die er alles voor opzij zet 🫢. Verder heb ik sinds een paar jaar pianoles en probeer ik de theorieën in praktijk te brengen. Ook wandel ik dagelijks met ons hondje Didie. Lezen probeer ik ook nog bij te houden. Ik heb altijd een boek onder handen, maar kan er tamelijk lang over doen voordat het uit is. Maar toch!
Leo: Een werkelijke passie heb ik niet. Ik ga graag om met oprechte mensen en dat lukt me aardig. Ook probeer ik wat bedrukte bierviltjes aan de man te brengen en dat lukt ook aardig. Een bierviltje is een karton gemaakt van houtpulp (houtslijp van een boom) daarop wordt aan iedere zijde een heel dun laagje houtvrij papier aangebracht waarop wij kunnen drukken. Het drukken van dit karton is zeer specialistisch door zijn dikte van 1,4mm. Er zijn in heel Europa maar een paar drukkerijen die dit goed kunnen. Het papier waarop boeken gedrukt worden is immers maar 0,1mm dik. Ik verkoop mijn viltjes vooral aan de bierbrouwerijen in Nederland, België, Frankrijk en Italië.
Wat betreft de kinderen: onze oudste dochter heet Femke en ze is getrouwd met Bjorn van Herk. Ze is moeder van drie kinderen: Luca, Mats en Mila. Femke is een echte liefhebster van paarden en alles wat daarbij komt kijken. Die liefde heeft ze overgebracht op haar twee jongste kinderen, die beiden paardrijden. Ze hebben eigen paarden, dus hebben ze daar dagelijks veel werk aan. Luca, de oudste rijdt geen paard, die is er zeer allergisch voor, hij blijft dan ook zo veel mogelijk uit de buurt van de paarden. Femke doet de administratie voor een diervoederbedrijf. Bjorn is mede-eigenaar van Leotex, een groothandel in meubelstoffen.
De middelste van de drie kinderen is onze zoon Niels die sinds 2004 in Italië woont. Hij woont er samen met zijn vriendin Marcela Muza. Niels ging voor zijn studie International Business voor een half jaar naar de universiteit van Bilbao (zijn tweede taal op de universiteit was Spaans) maar hij kwam na dat half jaar met een Italiaanse liefde terug. Sinds die tijd woont hij in Italië en heeft zijn afstudeerproject kunnen doen bij de KLM in Milaan. Na zijn afstuderen heeft hij zich definitief gevestigd in Italië. Hierdoor hebben wij nu een fantastisch vakantieadres in zijn huis in Morsasco in Piëmonte. Na jaren voor Luxottica gewerkt te hebben als o.a. marketing manager voor Ray-Ban is hij dit jaar gestart met een eigen consultancybedrijf.
Floortje is ons derde kind. Ze is getrouwd met Ralf Schimmel. Ze wonen met hun twee kinderen Zoë en Otis in Nijmegen. Zoë wordt in januari vier jaar en gaat dan voor het eerst naar school. Floortje is na haar opleiding in marketing werkzaam met haar eigen marketingteam bij CCV in Arnhem. Ralf is verantwoordelijk voor het goed laten draaien van de software en mede-eigenaar van Gynzy digitaal onderwijs en digitale borden.
Gérant: Welke droom zouden jullie nog graag realiseren?
Louise: Er is geen droom die ik nog zou willen realiseren, maar ik heb wel een wens: gezond door het leven gaan en het goed hebben met elkaar, met onze kinderen en kleinkinderen en met onze vrienden. Het klinkt cliché, maar het houdt ‘zoveel’ in. Daaraan hecht ik veel waarde.
Gérant: En jij Leo?
Leo: Het is niet bepaald een droom, maar meer een verlangen om gezond te blijven en te kunnen genieten van de leuke dingen van het leven. Natuurlijk moet je die leuke dingen ook opzoeken en dat doen we de laatste jaren regelmatig door te reizen. Liefst per auto zodat wij ons hondje (Didie) ook mee kunnen nemen. We hebben nu een plannetje om Noorwegen te gaan bezoeken. Op ons gemak met de auto, kijken naar onze prachtige planeet en de overal leuke mensen die je ontmoet. Daarna zien we wel weer wat we gaan doen.
Gérant: Wat vertrouwen jullie de aanwezigen in het Hotel – de gérant en de eerdere gasten – ’s avonds bij de open haard toe
Louise: Nou dat is maar de vraag. Dat is afhankelijk van de gasten en de sfeer. Bij een aangenaam verpozen zitten we met z’n allen op rozen…❣️
Leo: Meestal wordt zoiets bepaald door de mede aanwezigen waarover gesproken wordt en dergelijke, maar ik ben een open boek en heb niet veel bijzonderheden die ik andere zou kunnen toevertrouwen. Ik ben wie ik ben en daar zul je het mee moeten doen
Gérant: Maar jullie verblijven al vrij lang in het Hotel en je hebt kunnen zien wie de gasten zijn en welke sfeer ze meebrachten, toch?
Louise: Dan zou ik de gasten toe vertrouwen dat ik het heerlijk vind om met dit gezelschap bij de open haard te vertoeven en dat ik hun vriendschap zeer kan waarderen. Dat zij altijd op mij kunnen rekenen in goede en in slechte tijden en daar proosten we dan op!
Gérant: Waar kennen jullie Hoteleigenaar Ludo van?
Louise: Van de Academie voor Lichamelijke Opvoeding in Tilburg. Ludo was daar eerstejaars student en ik was er werkzaam als medisch assistente. We kwamen elkaar regelmatig tegen in de wandelgangen en een praatje was gauw gemaakt. Dat was altijd gezellig en al gauw werden wij – Leo, mijn toenmalige verloofde en ik – uitgenodigd voor een dineetje in Den IJzeren Vrijer. Dat was een bijzonder studentenhuis op de Bredaseweg in Tilburg. Vanaf die tijd zijn we bevriend geraakt en dat is altijd zo gebleven. Ludo was zelfs onze fotograaf op onze bruiloft.
Leo: Ludo is in mijn leven gekomen via Louise, zoals hierboven te lezen is. En het klikte ook aardig tussen Ludo en mij. Er ontstond een vriendschap en wij ontvingen Ludo en Mathieu destijds regelmatig bij ons thuis in Berkel-Enschot en zij ons in Den IJzeren Vrijer op de Bredaseweg. We moeten dat album met bruiloftsfoto’s nog eens laten zien want het waren destijds kleurenfoto’s maar inmiddels zijn ze bijna zwart/wit. De vriendschap is nooit verkleurd…
Gérant: Welke vijf sleutelwoorden zijn volgens jullie kenmerkend voor Ludo?
Louise: Eerlijk, sportief, intelligent, ontzettend aardig – bijna lief zelfs – en een tikkeltje eigenzinnig en… Oeps, het zijn er al vijf. Ik weet er nog wel meer, maar vijf is voldoende. Leo mag er nog wat aan toevoegen.
Leo: Gepassioneerd – volhardend – gestructureerd – nieuwsgierig – leergierig, maar vooral heel aardig.
Gérant: Welke zin uit ‘Hotel California’ past het beste bij jullie en wat zegt die zin over jullie?
Louise: De beste zin was al snel bezet… dus is het deze geworden: And still those voices are calling from far away, wake you up in the middle of the night just to hear them say… je kunt wel uitgecheckt zijn, maar dan ben je nog niet weg.
Leo: We are all just prisoners here of our own devise. We kunnen het lot van ons leven beïnvloeden, door er iets van te willen maken. En dat is precies wat we proberen te doen.
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Louise: Zoals ik hierboven al zei: wel uitgecheckt, maar onvergetelijk. De herinnering blijft altijd.
Leo: Het hotel van het leven heeft geen uitgang, dus uitchecken ja dat gaat, maar echt vertrekken?
Gérant: De laatst uitgecheckte gast – Ben van Esch – stelde jullie de vraag wat jullie in godsnaam bezielde om mee te doen met Hotel California; wat is daarop jullie antwoord?
Louise: Het is natuurlijk een heel origineel idee en als Ludo die vraag aan mij stelt dan kan ik dat gewoon niet weigeren. Simpel toch?
Leo: Wat heeft mij doen besluiten in te checken bij hotel California? Nou, in eerste instantie dacht ik: ‘Wat is dit nou?’ Maar toen ik verder keek kwamen toch wel de kriebels om na te denken over de vragen die de Gérant stelt. Het is een stukje omkijken en een stukje vooruit kijken.
Gérant: Welke, niet alledaagse, vraag willen jullie aan de volgende hotelgast(en) stellen?
Louise en Leo: Waarvan ga jij of gaan jullie helemaal uit je bol?
Gérant: Elke gast mag maximaal drie media (foto, video, audio, tekst) en maximaal drie hyperlinks achterlaten in het Hotel. De antwoorden op de vragen en de achtergelaten media krijgen verblijf in Hotel California.
Leo: Ik kies deze… toelichting overbodig.
Louise Druijts & Leo van Geet: uitgecheckt woensdag 27 december ’23, 16:56u.