Gast 2: ingecheckt vrijdag 4 november ’22, 21:06u:
Marianne Kleijnen
Marianne las de folder van het Hotel.
Zij besloot om als tweede genode gast in te checken.
De gérant heeft haar verwelkomd met een fles Riesling van de Apostelhoeve (Maastricht).
Marianne: Zeer vereerd om als tweede officiële gast te mogen logeren in dit bijzondere hotel! Dank voor de uitnodiging.
Gérant: Hoe heet je?
Marianne: Ik ben Marianne Kleijnen; mijn volledige namen zijn Anna Maria Hubertina Josephina Catharina.
Gérant: Waarom zoveel namen? Wat betekenen ze voor jou?Marianne: Katholieke traditie. Mijn ouders hechtten daar zeer aan. Ik kreeg de namen Anna en Hubertina van mijn peetouders, Maria en Josephina vanwege de ‘voorliefde’ van mijn ouders voor hen. Catharina vanwege mijn geboortedag, dit was haar naamdag.
Gérant: OK. Maar wie ben je?
Marianne: Ik ben geboren op 25 november 1953 als oudste in een echt katholiek gezin met drie meisjes. Mijn ouders waren al 40+ toen zij elkaar ontmoetten. Mijn moeder zei altijd dat ‘ze de ware Jacob pas laat was tegen gekomen…’. Wij werden liefdevol en behoorlijk beschermd opgevoed. Afkomstig uit Zuid-Limburg, opgegroeid in Eygelshoven een echt mijnwerkersdorp in die tijd met twee particuliere mijnen, de Laura en de Julia. Iedereen werkte voor of bij de mijn. Daar kwam ik er al snel achter dat niet iedereen gelijk was en dezelfde kansen had in de – toen nog kleine – wereld. Een simpel voorbeeld: toegang tot de tennisclub hadden alleen de kinderen van de mijnbeambten, anderen werden geweigerd. Dat betekende voor mij dat ik daar – als dochter van een beambte – dan niet naar toe wilde. Ik heb dus nooit leren tennissen. Op de lagere school werden de kinderen na de 4e klas gesorteerd naar Huishoudschool of OVS voor de jongens. De kinderen van notabelen en beambten konden door naar de MMS, de HBS of het gymnasium.
Gérant: OVS? Waar staat dat voor?
Marianne: Ondergrondse Vakschool, dat was de school ter voorbereiding op ondergronds werken in de mijn); daarbij speelde afkomst een grote rol. Kinderen van mijnwerkers kwamen daar vanzelfsprekend terecht. Vanwege deze gang van zaken begon al voorzichtig mijn ongenoegen; ik probeerde mij tegen dit onrecht te verzetten. Op het gymnasium groeide dit gevoel en dit leidde voor mij tot de studiekeuze Sociologie, toen echt een ‘protestachtige studie’. Ik startte in 1972 in Utrecht en koos als specialisatie “Bouwen en Wonen”. Dit was concreet en praktisch en hiermee dacht ik voor de langere termijn iets te kunnen toevoegen aan de maatschappij. Na een leuke studietijd in een geweldige stad studeerde ik af in 1978. Mijn eerste baan was in de Rotterdamse stadsvernieuwing. Hop met de neus in de boter! Daar was werk aan de winkel: bewoners kwamen in opstand en eisten betere huisvesting. Ik werd vanuit de gemeentelijke dienst Volkshuisvesting (ja dat woord betekende toe nog heel wat!) aan een van de oude wijken gekoppeld. Als intermediair tussen de wijk met haar strijdbare bewoners en de gemeente werd ik geacht plannen te bedenken en tot uitvoering te brengen. Dat betekende onderhandelen, beoordelen, financiering verzorgen en bouwen. Deelnemen aan veel verhitte discussies in de avonduren. Met elkaar trots zijn op wat je bereikte: eerste palen, hoogste punten, sleuteluitreikingen. Wat heb ik daar veel geleerd vooral van de mensen die vanuit hun hart streden voor huisvesting en gerechtigheid. Er werd geknokt om elk kwartje huurverhoging.
Later werkte ik bij een grote woningcorporatie en een projectontwikkelaar in het Rotterdamse, altijd op het gebied van gebiedsontwikkeling met als doel het verbeteren van de wooncondities van mensen. Sinds het begin van deze eeuw ben ik gaan ‘timmeren’ aan de stad waar ik al sinds 1972 woon. Bij de SSH ben ik concepten gaan ontwikkelen welke hebben geleid tot de realisatie van kleine en grote gebieden met woongebouwen voor studenten.
Inmiddels ben ik twee jaar met pensioen. Ik vind het heerlijk: alle tijd voor mezelf, samen met Marcel, mijn vriendje sinds heeeeeel lang en al 44 jaar mijn man, voor mijn kinderen Tanneke en Koen met hun partners en voor mijn vier prachtige kleinzonen, twaalf, negen, vijf en twee jaar oud. Lekker veel sporten, lezen en socializen.
Gérant: Wat is je passie en wat vertelt die passie over jou?
Marianne: Mijn passie is reizen. Het ontdekken van nieuwe plekken past ook echt bij mijn sterrenbeeld Boogschutter. Reizen in letterlijke zin door de verre of nabije wereld met de camper sinds dit jaar of per fiets of wandelend; bij elk vervoermiddel hoort een eigen tempo en gedachtegang. Maar ook reizen door middel van lezen. Reizen in boeken, fictie of non-fictie. Reizen met de atlas op de knieën. Reizen door te lezen over wijn (ook een hobby van me: wijn proeven en wijn drinken). En vooral over dat reizen in al zijn facetten praten met vrienden maar ook, als dat zo uitkomt, met vreemden die wellicht vrienden kunnen worden. En graag vertel ik dan over dat reizen aan mijn kleinzonen, aan ieder op zijn eigen niveau. Soms blijft er iets hangen, dat vind ik mooi!
Gérant: Dus je gelooft in zoiets als de invloed van de stand van de sterren op wie je bent? Hoe dan?
Marianne: Nou niet echt hoor. Het is meer dat het gegeven van reislustig zijn als eerste opkomt bij het bekijken van mijn horoscoop en mij dat wel aanspreekt; een ‘tussen-de-oren dingetje’ zeg maar.
Gérant: Het is avond, we zitten hier – met een glas goede wijn – bij de open haard. Wat zou je mij willen toevertrouwen?
Marianne: Bij de open haard zou ik het over mijn zorgen kunnen hebben. Zorgen om de wereld van nu. Wat kunnen we zelf doen om dingen beter te kunnen maken of te laten verlopen? Maar ook waar zijn de lichtpuntjes? Uiteindelijk zijn die het belangrijkst! Zo kijk ik ook het liefst naar heden, verleden en toekomst. Mijn motto is: always look at the bright side of life!
Gérant: Waar ken je Hoteleigenaar Ludo van?
Marianne: Ik ken de Hoteleigenaar via mijn lief. Zij ontmoetten elkaar in 1971 op de Sportacademie in Tilburg. Bij verschillende feestjes praatten en dansten we; we hadden een klik! En die is er nog…
Gérant: Welke sleutelwoorden zijn volgens jou kenmerkend voor Ludo?
Marianne: Veelzijdig, ambitieus, sportief, vasthoudend, globetrotter.
Gérant: Welke zin uit ‘Hotel California’ past het beste bij jou?
Marianne: De zin die mij aanspreekt, omdat die melancholisch is, maar door het dansen toch ook weer licht: Some dance to remember, Some dance to forget…
Gérant: Wat doet dat: wel kunnen uitchecken maar niet kunnen vertrekken?
Marianne: Dat ik mooie herinneringen kan koesteren aan het verblijf en iets van mezelf daar voor eeuwig achterlaat. Misschien kan een ander er nog wat mee.
Gérant: Welke – niet alledaagse – vraag wil je aan de volgende hotelgast stellen?
Marianne: ‘Waar word jij echt door geraakt?’
Marianne mocht maximaal drie beelden/foto’s achterlaten in het Hotel en maximaal drie hyperlinks.
Ze koos voor een relatie met reizen en vooral samen herinneringen opbouwen.
Foto’s:
Cenotte in Mexico
Zoutvlakte Uyuni in Bolivia
Hyperlinks:
www.singerlaren.nl
www.duic.nl
Gérant: Dank… je bent uitgecheckt… tot vanavond.
Want: je checkt uit, maar kunt niet vertrekken. Daarom kun je wel blijven sleutelen aan je zielenroerselen.
Marianne Kleijnen: uitgecheckt zaterdag 21 januari ‘23, 9:37u.
Maar omdat ze niet vertrokken was, kon ze de twee later gestelde vragen over Hoteleigenaar Ludo (zie hierboven) gemakkelijk beantwoorden, op donderdag 16 maart ’23.
Ze vond zelf: ‘Nu heb ik ‘m verdiend:
