Marijke

– laatste actualisering: 3 mei 2023

Leiden, 15 januari 2022, 4 mei 2022, 27 juli 2022.
Pamplona, 12 september 2022.
Trein Bologna – Napels, 3 mei 2023.

Op werkdagen staat om 6 uur de wekker. Maar meestal is ze vlak voor de wekker al wakker. Ze kijkt op haar iPhone of er berichten zijn en wat de weersverwachting is. Dan komt ze nog even lekker tegen mij aanliggen. Lepeltje-lepeltje. Ik sla mijn arm stevig om haar heen en druk mijn lijf tegen het hare. Minder dan een minuut, maar elke ochtend heerlijk.

Ze doet haar ‘huispak’ aan en gaat naar de kamer. Snee Oberländer met hagelslag, mok oploskoffie met suiker en koffiemelk. Op de bank – haar bank – nieuws lezen op de teevee tijdens haar ontbijt. Tegen half 7 douchen, afdrogen, wat crème op de huid, deo, parfum in de hals en op de polsen. Aankleden. Altijd smaakvol, mooie lingerie, onderhempje, broek, bijpassende trui of bloes. Of een jurk met bijpassende riem en sjaaltje. En dan opmaken, met de grootst mogelijke zorg. Wenkbrauwen, wimpers, oogschaduw, eyeliner. Altijd oorbellen. En ze heeft beslist een neus voor leuke schoenen, vooral hakkenschoenen. Ik krijg een kus. Zij: ‘Tot vanavond. Zorg jij voor het eten?’ Ik: ‘Heb je speciale wensen?’ Zij: ‘Nee’. En even later is ze vertrokken. Altijd zo rond 7 uur. Op de fiets naar Bodegraven als het droog is, met de trein als er regen is of komt en in de wintermaanden. Een ijzeren routine. Ik weet dat ik niets moet zeggen, geen gesprekje, geen vragen. Hooguit een piepkorte mededeling. Dat ‘Heb je speciale wensen?’ heb ik inmiddels ook maar weglaten.

Marijke is blij met haar werk en ze is er trots op. Ze werkt hard en met toewijding. Ze was de spin in het web in het backoffice van een Nederlandse vestiging van een Duitse machinefabriek. Als Marijke zou uitvallen, zou alles in de soep lopen daar. 

Even voor zessen ’s avonds hoor ik de sleutel in het slot. ‘Hallooo, daar ben ik weer..’ Altijd. Heerlijk. ‘Nu heb ik wel een biertje verdiend.’ Ik ga dat uiteraard voor haar pakken. Ze zet haar tas neer, gaat naar de slaapkamer en verwisseld haar prachtige outfit voor het ‘huispak’. Ik vind dat verschrikkelijk, maar zij vindt het heerlijk. Zij: ‘Dat zit gewoon veel lekkerder.’ Ik: ‘Ja maar ik zie jou zo graag in die mooie kledij…!?’ Nutteloze smeekbede. Soms helpt een truukje. Ik plakte een post-it op onze huisdeur: ‘Zit in de tuin.’ En toen kwam ze gezellig bij mij zitten, met haar biertje. En.. in die mooie outfit.

Maar doorgaans gaat ze lekker op ‘haar’ bank zitten. IPA-tje. Zesuur journaal. 

Ik: ‘Was er nog iets bijzonders op het werk?’ Zij meestal: ‘Nee hoor. Gewoon. Druk.’ Soms heeft ze wel iets bijzonders te melden. Lief en leed, roddels, ergernissen. Je kunt bij Krones NL Marijke maar beter te vriend hebben en houden. Want anders komt het nooit meer goed.

Avondeten, Duveltje, wijntje. Praten, teevee kijken vooral Journaals, kwissen en films of documentaires via streamingNetflixseries. Tien uur of ietsje later naar bed. Heerlijk tegen elkaar aan kruipen. En ook ’s nachts als een van ons even wakker is/ligt: lepeltje-lepeltje. Ik ben ‘snipverliefd’, als op de eerste dag.

Marijke is een sportvrouw. Ze heeft een strak, goed getraind lijf door het fietsen naar het werk, door het wandelen of fietsen op vrije dagen, door wekelijks naar de sportschool te gaan, door het zwemmen op vrijdag en door het consequent 10km hardlopen, meestal op zaterdagochtend. Ik vind haar heel mooi. Goed geproportioneerd en nog steeds ‘meisjesachtig’. Dat lange haar – vaak in een vlecht of staart – staat heel goed. Een ‘lekker ding’. Vind ik, echt.

Wij zijn aan elkaar gekoppeld. Door Herm, mijn fietsvriend, haar zwager, de man van haar zus Joke. Dat ging met hindernissen. In 2007 leerde ik Herm kennen. Herm organiseerde samen met mijn beste vriend Mathieu de zogenoemde ‘Vastenactie – fietstocht’ van Lyceum Schöndeln, de school in Roermond waar zowel Mathieu als Herm werkten. Die 3-daagse fietstocht – altijd eindigend bij de school beoogde sponsorgeld op te halen voor allerlei ‘goede doelen’. En in dat jaar wilden ze de Oeverlandroute fietsen vanaf Alkmaar. Of ik vrijdagavond de fietsers logies kon verschaffen in Alkmaar. Want dat zou flink in de kosten en dus de sponsoropbrengst kunnen schelen. Natuurlijk. Eén voorwaarde: ik wilde graag meefietsen en dan ook meesponsoren. Dat was prima. Hoeveel personen komen? ‘Zo’n 6 à 7.’ ‘Geen probleem, plaats genoeg.’ Enfin, uiteindelijk hebben ongeveer 15 mensen bij mij geslapen…

Mooie tocht dat jaar. En ook bij de opvolgende tochten was ik van de partij. Meestal 2 dagen omdat ik op maandag weer moest/wilde werken. In 2009 vertrokken we vanuit de stad Luxemburg. En ook Joke, de vrouw van Herm, was deelnemer. Joke en ik hadden een geweldige ‘klik’. Ik denk dat we 2 dagen voornamelijk aandacht voor elkaar gehad hebben. Ook Joke moest de opvolgende maandag werken dus zondag aan het begin van de avond stapten wij in Maastricht samen op de trein naar het noorden. Nog verder kletsen. Toen de trein arriveerde op station in Roermond namen we hartelijk afscheid. Een heerlijke fietstocht en een fijn samenzijn achter ons. De volgende dag hadden Herm en ik telefonisch contact om even na te praten over deze editie van de ‘Vastenactie’. Geslaagd, in alle opzichten. Ik: ‘Ik hoop wel voor jou dat Joke een tweelingzus heeft, anders ga ik haar het hof maken.’ Herm: ‘Als je dat gvd maar uit je kop laat! By the way Joke heeft een jongere zus, Marijke. En die is single.’ Ik: ‘OK, wil je Marijke vragen of jij mij haar e-mailadres mag geven?’

Nou, Marijke vond het goed en we hebben twee of drie – leuke – mailtjes gedeeld. Maar… ik merkte dat ik er niet echt voor wilde gaan. Dat had niets met Marijke te maken maar wel met het feit dat ik door het vele internetdaten wat ik noem een date burn-out had. Iedere keer weer je beste beentje voorzetten, ervoor gaan, een ontmoetingsmiddag opofferen terwijl ik al bij de eerste seconde wist: ‘Dit wordt niks.’ Marijke niet blij. ‘Waarom begin je er dan aan?’ Ik: ‘Snap je reactie goed, maar als ik niet waarachtig kan zijn, klopt het niet.’ Klaar. Over. Maar dan ken je Herm nog niet. Hij bleef tegen mij en Joke zeggen: ‘Ze zijn geknipt voor elkaar.’ Joke: ‘Herm, hou op, Ludo wil het niet.’ Herm: ‘Ludo is gek.’

Eind van de zomer 2013 gingen Herm en Joke met pensioen. Ze wilden dit met familie en vrienden vieren in hun ‘stamcafé’ in het centrum van Swalmen. Ik was uitgenodigd samen met Mathieu en Wilma. Een heel leuk feest. Hun kinderen, Lieke, Joske en Sjors waren de kelners. Veel plezier met elkaar. Eind van de avond: afscheid. Herm: ‘Ik moet je iets bekennen. Ik had Marijke uitgenodigd voor dit feest om ervoor te zorgen dat jullie elkaar zouden ontmoeten. Ze zou komen maar ze was te laat terug van Oerol. Zooo jammer…’ Ik: ‘OK, mooi eigenlijk. Ik ben over mijn date burn-out heen. Misschien een idee als je haar vraagt of je opnieuw haar e-mailadres aan mij mag geven?’ Ik had dat namelijk – principieel als ik in dat soort zaken ben – al lang gewist. 

Paar dagen later kreeg ik van Herm opnieuw Marijke’s mailadres. Ik mailen: ‘Ben niet trots op mijn mail toen om het af te breken maar ik sta er wel achter.’  Marijke: ‘Ben nu in Nepal en moet eerst ‘landen’. Niet verder mailen. Afspreken.’ Dat leek mij een prima idee. We spraken af dat Marijke naar Alkmaar zou komen. Op zaterdag 15 december 2013. Ze kwam, zij/ik zag en we overwonnen. Het was meteen raak. Chemie in alle opzichten. Ik appte nog iets onhandigs als ‘het viel niet tegen.’ Uit verlegenheid. Zaterdag 22 december kwam ze weer en toen bleef ze slapen. Met alles erop en eraan. Heerlijk. A match made in heaven. Dacht ik… Maar het duurde nog tot….  Marijke in Winterberg – na een MTB-tocht samen met Herm en Joke – bij de verhuurwinkel zachtjes tegen mij zei: ‘Ik hou van jou.’ Ik gillen: ‘Ze houdt van mij…!!!’ Dat was dat. The rest is history. Snipverliefd.

De weg naar Leiden had nog wel wat voeten in de aarde. Marijke woonde in haar eigen huis in Gouda, ik in Alkmaar. Marijke werkte in Bodegraven. Met veel plezier. Nul kans op switch van werk richting Alkmaar. Marijke maakte mij – vooral impliciet (dat is haar handelsmerk) – duidelijk dat de optie ‘uiteindelijk wonen we op de Stratenmakerhof in Alkmaar’ niet aan de orde was. Samen iets nieuws opbouwen. En ik groeide gemakkelijk toe naar: ‘Prima, ook goed. Iets nieuws. Nieuwe uitdagingen.’ 

Vervolgens ga je zoeken en vinden. Lang verhaal kort: we vonden elkaar in Leiden. Mooi oud-naar-bouwproject: de Huishoudschool. Zo ongeveer 200 inschrijvingen. Wij kregen het appartement van onze eerste keuze toegezegd. Niet te geloven maar waar.

De inrichting van ons appartement in de Huishoudschool was een fijn proces. Een goede mix van oude en nieuwe spullen. Voor mij was het ook een proces van ‘ontspullen’. We kochten samen een fijn, mooi houten bed, een bijzonder prachtige bank, een teevee, grote beeldbepalende planten. Marijke’s Vietnamese prints kregen een plaats en mijn vier Elementen (water, aarde, lucht en vuur) plus ‘De Pelgrim’. Samen kozen we voor prachtig ‘Naturalis-behang’ met libellen en waterjuffers. Doorlopend van de slaapkamer in de keuken. Voor Marijke’s souvenirs van haar (en later onze) reizen en de reisgidsen lieten we een aparte kast maken. En ook een kast-op-maat voor de meer dan honderd foto-albums. Het aanbrengen van vier glas-in-lood-ramen (lente, zomer, herfst en winter) was een gezamenlijke keuze en een hoogtepunt. 

Marijke zegt heel regelmatig: ‘Wat hebben we toch een fijn huis!’ En dan alles opnoemen: de grote ramen, de keuken met het ter-elfde-ure-besluit om een houten aanrechtblad te nemen, slaapkamer, badkamer, vloer, tuin. En: ‘Wat wonen we toch fijn!’ Alles opnoemen: musea, studenten, bootjes in de gracht, de kroeg om de hoek, de filmhuizen en de Singelparkwandeling.

Niet veel later ontdekte ik dat ik niet iemand ben voor ‘twee huizen’. Dus heb ik mijn huis – waar ik 30 jaar in gewoond/geleefd heb in oktober 2019 verkocht. 

In de (verlengde) weekenden is het dagschema anders. Marijke slaapt dan gemakkelijk door tot half negen, soms negen uur. Niet altijd kan ik zolang blijven liggen dus.. dan ga ik er eerder uit. Krant lezen. Maar als we blijven liggen is er heerlijke lijfelijkheid. Fijn.

Veel sportiviteit. Wandelen in de duinen en op het strand. Fietsrondjes van 45km (Rijpwetering), 60km (Ter Aar) of De Meie (70km). En – op een van de weekenddagen – loopt Marijke steevast 10km hard. Ik doe dan meestal de Singelparkwandeling. Daarna ontbijtje. 

Marijke is mijn vanzelfsprekende reisgenoot. Vanaf dat we elkaar kennen. Cuba, Sri Lanka, Suriname, Japan, Madagaskar, IJsland. Heerlijke lange reizen. Veel met de fiets. Van Lissabon naar Málaga. De R1 naar Berlijn Gemakkelijk en relaxed. Improviseren. Niet moeilijk doen.
Daarnaast ondernamen we stedentrips: Warschau, Madrid, Londen, Marrakech, St. Petersburg, Athene, Rome, Venetië, Maastricht, Utrecht, Den Bosch, Wenen, Rotterdam, Groningen.
En op het verlanglijstje: Moskou, Krakau, Barcelona, Istanbul, Sophia, Keulen, nog een keer Berlijn…

Marijke is een kei in het maken van de verslagen en de fotoboeken van onze reizen. Dat is echt haar ding. Je vindt ze elders op de website.

We hebben nog veel plannen. Terug naar Japan. Naar Ierland met de camper, naar Schotland, Zuid-Korea, Taiwan. We hebben tijd van leven. Marijke is mijn ideale reisgenoot. En… een lekker ding.

Marijke en ik zijn geen grote kokers. We kunnen lekker eten klaarmaken maar Koken met een hoofdletter kunnen we niet. Marijke heeft heerlijke vaste recepten: witlof in ham met aardappelpuree en cranberries, gerookte zalm met pasta en salade, beenham met gebakken aardappeltjes en salade, wraps, nasi. Heerlijk allemaal. En vooral de maaltijd-linzen-soep.

Het huis schoonmaken is niet onze hobby; gelukkig hebben wij eens in de twee weken Gjozal over de vloer, onze superschoonmaakster. We verdelen de werkzaamheden rondom de was doen. Ik regel de afwas(machine), het tussentijds schoonmaken en opruimen.

Marijke is makkelijk in (bijna) alles. Ik hoor haar nooit zeuren. Haar reuma speelt haar af en toe parten maar ik hoor haar nooit klagen over pijn. Die is er wel, dat weet ik.
In september 2021 is ze in Leerdam gevallen met de fiets. Stom stoepje, beng. Rechterbovenarm gebroken, direct onder de kop.
Langzaam herstel. ‘Kon ik die arm er maar voor een tijdje afschroeven en in een hoekje leggen.’ Ik ken niemand die zo consciëntieus en consequent fysiotherapie-oefeningen doet.

Ik ben een prater, Marijke is een zwijger. Soms vind ik dat lastig. Want ik discussieer graag over heel veel onderwerpen. Als ik een stuk geschreven heb dat in de Volkskrant of een andere krant geplaatst is, laat ik haar dat onveranderlijk lezen. Geen reactie. Dat is voor mij wennen.

We kunnen gemakkelijk een middag fietsen zonder iets te zeggen. Soms vraag ik: ‘Wat denk je nu?’ Zij: ‘Niets.’ Ik: ‘Dat kan niet. Ik denk altíjd iets.’ Zij: ‘Ik niet.’

Marijke heeft één uitgesproken onhebbelijkheid. Ze onderbreekt mij vaak als ik iets aan het vertellen ben. Dan vult ze in wat ze denkt dat ik ga zeggen. Maar negen van de tien keer is dat niet correct. Dan wil ik wat anders zeggen. Ze vult in, ze meent mijn zinnen te kunnen afmaken. Heel hinderlijk. Maar ze meent het niet verkeerd. 

Marijke zorgt ervoor dat er altijd bloemen in huis zijn. In een grote vaas op het keukenblok of op de vloer naast de glaspui van de slaapkamer. Om blij van te worden, mooi, gezellig! 

Op 1 juli 2022 werd een personeelsfeestje gevierd ter gelegenheid van Marijke’s pensionering op 1 september. Toespraken in de tuin van Restaurant Het Pakhuis in Leiden, daarna een rondvaart met barbeque en tot slot ’nazit’ in de tuin van onze Huishoudschool.
Ik zou iedereen zo’n afscheid van het werk gunnen. Ronduit hartverwarmend, Gemeende waardering, doorvoelde collegialiteit.
Van het bedrije kreeg ze een AppleWatch als afscheidscadeau. En – veel betekenisvoller – de monteurs waren ‘met de pet rondgegaan’: opbrengst € 440,- om sieraden en andere leuke dingen van te kopen.
Van haar baas persoonlijk kreeg ze nog het boek ‘Pensionada’ van Youp van ’t Hek; ik kreeg een doos bieren assorti. Een afscheid om nooit te vergeten.
Op 11 augustus 2022 was haar laatste werkdag en trok ze de deur achter zich dicht.
Op 15 augustus, om 8 uur ’s ochtends stapten we op de fiets. Naar Santiago de Compostela! En verder… Want na aankomst in Santiago (eind september) hadden we nog volop zin en het weer bleef goed. Dus zijn we doorgefietst naar Lissabon. Eind oktober waren we weer thuis: 51 fietsdagen voor 3.300km, 70 reisdagen vanwege verblijf in leuke steden.
Momenteel (begin mei ‘23) zijn we met de trein onderweg naar Napels. Daar starten we onze terugtocht (geen tijdsplanning) naar Leiden. Volgen? Zie: ‘Fietsen van Napels naar Leiden🚴🏻‍♀️🚴

Snipverliefd.

https://zijdekwartier.nl/herbestemming-naar-16-woningen-huishoud-en-nijverheidsschool-leiden/

Contact